“Wie had dit ooit durven dromen, wij samen in Elverdinge? Ik als bewoonster, jij als vrijwilliger”, lacht Lucienne. “Ik ben opgegroeid in Voormezele en heb al heel wat kilometers in de benen. Mijn vader was schaapherder. De opdrachten bepaalden waar we gingen wonen. Zo weken we uit naar Zaventem, in de buurt van het vliegveld. Uiteindelijk verkocht hij z’n kudde schapen in ruil voor een winkel in Brussel. In Chaussée de Louvain hadden we een kruidenierswinkel. Als jong meisje hielp ik vaak mee. Ik deed dit graag.” “Ja mama komt graag onder de mensen, ze is heel sociaal.”, bevestigt Chantal.
“Regelmatig pendelden we naar West-Vlaanderen op familiebezoek. Ik herinner me nog levendig de kermis in Dikkebus. Daar leerde ik mijn man, Georges kennen. Georges kwam vaak naar Charleroi voor zijn werk. Op een dag kreeg ik bezoek van Georges in de winkel in Brussel. Hij kwam er appelsienen kopen.”, glundert Lucienne. “Ik had hem verteld dat we in de Chaussée de Louvain een winkel hadden maar hij had geen adres. Hij wou mij absoluut terug zien en was alle winkels afgelopen en dat zijn er nog wat….” “Ja, dat is papa! Hoeveel kilo’s appelsienen moet hij niet gekocht hebben?”, grapt Chantal.
“We zijn elkaar blijven zien en schrijven. Ik heb nog alle liefdesbrieven liggen. Uiteindelijk gingen we trouwen en samenwonen. We huurden de bakkerij in Alveringem. Georges was bakker, ik hield de bijhorende kruidenierswinkel open. Toen de bakkerij verkocht werd, verhuisden we naar Vinkem waar we opnieuw startten.”, vertelt Lucienne.
“Ik herinner mij nog goed de bakkerij. Een geluk, we waren allen zoetemondjes en konden van al dat lekkers geregeld proeven. Het was een mooie tijd! Na de mis kwamen mensen wat patisserie kopen en bleven wat napraten bij een drankje in het salon. Ik mis soms de charme van vroeger. Toen kwamen we geregeld samen met de buurt. De één had een telefoon in huis, de andere een tv en zo kwamen we vaak over de vloer bij elkaar. We hielpen elkaar waar kon, we waren tevreden met wat we hadden en deelden.”, vertelt Chantal.
“Georges werd rond zijn vijftigste verjaardag ziek. Ik heb altijd zo goed als ik kon voor hem gezorgd. Intussen ben ik 19 jaar alleen. Ik denk nog alle dagen aan hem.”, vertelt Lucienne. “Niemand had zo’n papa als wij!”, vertelt Chantal trots. “Hij stond steeds voor ons klaar, hij was er één uit de duizend!”.
“In het najaar 2022 brak ik mijn heup en kwam ik in het ziekenhuis terecht. Ik volgde revalidatie in Oostduinkerke maar wou daar niet blijven. Intussen waren mijn zoon en drie dochters aan het uitkijken naar een oplossing in de buurt.
Na een goed contact in Elverdinge, kwam ik in Home Vrijzicht terecht, in kortverblijf voor mijn revalidatie. We hadden al samen hierover gesproken. We gaven het een kans. Van de eerste dag was ik in m’n element. Wat een mooie kamer, Ik viel meteen voor het mooie raam (veel licht, mooi uitzicht)! Ik voelde me meteen goed aanvaard. Mijn revalidatie werd verdergezet via de mensen van de kine.”
Chantal: “Eerder dat jaar was ik met pensioen gegaan. Ik werkte als verpleegkundige in het AZ West. Omdat ik niet meteen een echte hobby had, graag onder de mensen ben, was de stap naar vrijwilligerswerk vlug gezet. Intussen ben ik sinds juni ’22 trouwe vrijwilliger in huis. Je kan mij zowel spotten in de cafetaria als op één of andere activiteit. We zijn een hechte groep om samen te werken. Zelf geeft het vrijwilligerswerk me enorm veel voldoening. Ik ben graag onder de mensen, je kan er zinvol werk verrichten en je krijgt er zoveel dankbaarheid voor terug. Een aanrader voor iedereen!”.
“Je ziet de appel valt niet ver van de boom.”, zegt Lucienne trots. “We geven steeds door wat ons ooit is geleerd.”
Lucienne Derycke, bewoner en dochter Chantal D’hondt.
Krijg je niet genoeg van deze verhalen? Volg onze sociale media.
