“In de zomer van 2020 ben ik naar Home Vrijzicht komen wonen. Het was wennen in het begin. Naar een woonzorgcentrum verhuizen is een grote stap in je leven. Bovendien was door corona het bezoek beperkt. Maar ik ben zeer tevreden hier. De medewerkers zijn vriendelijk en ze zien het als ik iets nodig heb.
Ik woonde vroeger met mijn man in Boezinge, waar we een varkenshandel hadden. Later zijn we naar een appartement in Ieper verhuisd. Mijn man is ziek geworden en gestorven. Ik zat vaak alleen thuis. Hier ben ik altijd omringd.
Mijn dochter en mijn zoon komen geregeld op bezoek. En Raf, de Ierse setter, komt ook af en toe mee. Dat vinden de medewerkers en de andere bewoners altijd fijn. Raf is een lieve hond. Hij is hier altijd welkom.
Ik heb het lastig met de artrose. Het zit overal in mijn lichaam. Er is niet veel tegen te doen. Ik word minder en minder mobiel door de artrose. Deelnemen aan activiteiten lukt me zo goed niet meer. Gelukkig kijk ik graag televisie, zit ik graag op mijn gemak en lees ik veel magazines. En er is altijd wel iemand om mee te praten. Ik ken hier veel mensen die vroeger ook in Boezinge of in Ieper woonden. We zoeken elkaars gezelschap op.
Ik ben geboren in 1928, maar ik wil er graag nog wat jaren bij doen! Ik ben hier echt graag. Je zult me niet horen klagen. Ik heb een mooi leven gehad. We waren met vijf kinderen thuis: drie meisjes en twee jongens. Eén zusje is vroeg gestoren. We kwamen allemaal goed overeen en maakten veel plezier samen. Ik ben de enige van de vijf die nog leeft. Ik denk nog vaak aan die mooie kinderjaren. Maar het leven gaat voort, zolang je leeft. En voor mij hoeft het nog niet te stoppen. Ik hou van het leven.”
Alma Desmyter
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
