“Ik ben de jongste van vijf meisjes en heb nog een jongere broer. We groeiden op in Reninge, maar vandaag woon ik met mijn partner Giovanni en ons zoontje Nio in Zonnebeke.
Als kind keek ik op naar mijn oudste zus Els. Zij studeerde verpleegkunde. Mijn zus Katrien volgde haar voetsporen. En ik weet nog hoe ik zei ‘Mama, ik wil ook verpleegster worden.’ Ja, het zit een beetje in de familie.
Mijn mama was ook een geëngageerde vrouw. In onze straat woonden enkele oudere mensen en waar nodig stak ze graag een handje toe. Ik herinner me een honderdjarige buurvrouw die bij haar zoon woonde. Mijn mama ging er af en toe poetsen, eten maken of de vrouw in bed helpen voor een middagdutje.
Eenmaal afgestudeerd als A2-verpleegkundige (HBO5) kon ik op diverse plaatsen starten. Zoals veel collega’s koos ik eerst voor een ziekenhuis als werkplek. Ik kwam er op een dienst geriatrie terecht en al na enkele maanden kreeg ik meer verantwoordelijkheid. Dat lag me wel en ik besloot een brugopleiding A1-verpleegkunde (bachelor) te volgen. Later haalde ik nog een beroepstitel geriatrie.
De zorg voor oudere mensen was echt mijn passie. Op een mooie dag solliciteerde ik voor een vacature voor hoofdverpleegkundige in Home Vrijzicht. Ik doorliep een assessment. Uit de proeven bleek dat ik nog iets te weinig maturiteit had om hoofdverpleegkundige te worden, maar ik werd aangenomen als adjunct-hoofdverpleegkundige. Dat ik die kans kreeg, vond ik geweldig!
Het voordeel van een woonzorgcentrum is dat je een band opbouwt met de bewoners en hun familie. Die relatie is nodig voor optimale zorg. In een ziekenhuis is het een komen en gaan van patiënten. Voor je een patiënt goed en wel kent, is hij al terug naar huis.
Van adjunct-verpleegkundige werd ik hoofdverpleegkundige (kringcoach) en sinds maart dit jaar ben ik adjunct-zorgcoach. Dat is een brugfunctie tussen de zorgcoach (het hoofd van de zorg) en de kringcoaches. Ik help de planning maken en het beleid uitvoeren, ik voer sollicitatiegesprekken en ondersteun de kringcoaches om beleidszaken om te zetten in de praktijk. Ik heb ondertussen ook een kaderopleiding gevolgd. Dat ik al die kansen krijg, maakt me erg gelukkig in mijn job. Vanuit mijn nieuwe functie wil ik ook kansen geven aan jongere collega’s om te groeien.
Ik heb zelf nooit het geluk gehad mijn grootouders te kennen. Voor mij voelt elke bewoner als een opa of oma. Het zijn heel dankbare mensen en ik kan zoveel van hen leren. Hoe ze naar de dingen kijken, ook als het eens wat minder gaat… Zelfs nu ik meer met beleidszaken bezig ben, spring ik graag nog eens bij in de kringen. Ik wil het contact met de bewoners warm houden.
Mijn oudste zus Els, mijn grote voorbeeld, is acht jaar geleden gestorven. Ze was veertig. Ik denk nog vaak aan haar. En ik ben heel blij dat ik net als zij voor verpleegkunde heb gekozen.”
Ann Derycke
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
