“Aan mijn tongval kan je het misschien nog horen?”, vertelt Ann. “Ik ben afkomstig van Wervik en perfect tweetalig. Van jongs af aan ben ik steeds omringd geweest door ouderen. Zo woonde mijn grootmoeder bij ons thuis in. Ik had een goede band met haar en vertelde honderd uit met haar, in het Frans weliswaar (lacht)… Mijn vader was 60 jaar toen ik geboren werd. Toen ik 13 jaar was, kreeg hij gezondheidsproblemen. Ik heb vaak voor hem gezorgd. Dat was soms dubbel voor me. Ik zag leeftijdsgenoten allerlei leuke dingen samen doen terwijl dit bij ons niet aan de orde was. Maar je leert dat aanvaarden. Ik heb dit kunnen doen voor hem, dat is het belangrijkste.
Op mijn 35ste ben ik verhuisd naar Ieper. Ik werd er mama van Marieke. Eén jaar, één maand en één dag later werd mijn zoon, Korneel geboren. Toen ik acht maand zwanger was, stierf mijn mama. Een mix van gevoelens overviel me toen. Verdrietig om het verlies van mijn mama én verheugd op de komst van de baby! Uiteindelijk zijn mijn kinderen mijn redding geweest. Het zijn en blijven mijn aller belangrijkste schatten van de wereld.
Na mijn scheiding kwam ik wonen in Elverdinge. Tijdens de week verbleven de kinderen bij mij. Tijdens de weekends bij hun papa. De weekends leken eindeloos lang te duren. Ik telde de uren af…
Om niet alleen thuis te moeten zitten, besloot ik als vrijwilliger aan de slag te gaan in het buurtrestaurant in Ieper. En zo startte mijn vrijwilligerscarrière.”
“Ik leerde Home Vrijzicht kennen tijdens mijn stage.”, vertelt Marieke. “Ik volgde de opleiding ‘logistiek assistente’ in Roeselare. Tijdens mijn stage combineerde ik de linnendienst met interieurzorg en hielp ik mee in de cafetaria. Ik werd er goed begeleid en hield er goede en leuke ervaringen aan over. Ik herinner me nog dat ik de verantwoordelijke vertelde dat mijn mama vrijwilligster was in Ieper. Men vroeg of ze niet even wou kennismaken met het huis. We woonden net om de hoek. Dus waarom niet? Zo rolde mama als vrijwilligster in Home Vrijzicht.
Tijdens mijn studies kreeg ik het mentaal steeds moeilijker tot ik hulp nodig had en vond. Intussen volg ik therapie die me verder helpt in mijn genezing. Ik kom elke week met mijn mama mee om mee te vrijwilligen. Zo helpen we mee op de koffietoer en in de cafetaria. Ook mijn broer, Korneel komt vaak langs. Samen zijn we de jongsten van de vrijwilligersgroep.
We hebben vlug onze plek gevonden en zijn goed aanvaard in de groep. Hier word ik aanvaard zoals ik ben zonder vooroordelen. Het doet deugd om telkens te komen. Het helpt me om onder de mensen te komen. Bovendien krijg ik vaak complimenten te horen van bewoners. Zo fijn! Dat geeft me een positieve boost!”
“Ik zie Marieke oprecht openbloeien en haar zelfvertrouwen groeien”, vertelt Ann. “Zelf kan ik dit alleen maar beamen. Ik doe mijn vrijwilligerswerk supergraag! Bewoners zijn vaak al familie geworden. Doorheen de jaren bouwen we een band op, worden ze een stuk van ons leven. Ik heb het steeds moeilijk als een bewoner komt te sterven. Als ik tijdens mijn koffietoer hun kamer voorbij kom, of als ik een lege plek aan tafel zie. Dat went nooit. Het is misschien een cliché maar het is ook echt waar, vrijwilligen geeft me zoveel voldoening. De liefde, vriendschap en dankbaarheid dat je hiervoor terug krijgt, is onschatbaar!”
Ann Gesquiere en dochter Marieke Verhaeghe
Volg de verhalen op onze Facebookpagina. Elke woensdag verschijnt een nieuw verhaal.
