“Zoals mijn familienaam al doet vermoeden, heb ik Duitse roots. Ik ben geboren in 1935 in Oost-Duitsland, in het dorpje Hornhausen. Ik was 4 jaar toen mijn vader door het leger werd opgeroepen. Hij is naar de oorlog vertrokken en nooit meer teruggekeerd… Ik herinner me nog dat mijn moeder een brief kreeg in 1946 dat mijn vader ergens aan de Franse kust op een mijn gestoten was. Hij was op slag dood. Hij ligt begraven in Normandië.
Het moet niet gemakkelijk geweest zijn voor mijn moeder. Zo vroeg alleen vallen met 2 kleine kinderen. Gelukkig hebben we nooit honger moeten lijden. Mijn moeder werkte tijdens de week op het veld bij de boeren en in het weekend in de bakkerij. Overschotten melk, brood of groenten mocht ze mee naar huis nemen. Tijdens de oorlogsjaren was het trouwens voor niemand gemakkelijk. Er waren weinig producten voorhanden en we moesten telkens in lange rijen aanschuiven want er werd gerantsoeneerd.
Op mijn 17 jaar ging ik uitwerken. Ik poetste in het hospitaal van Neindorf, een 5-tal km van mijn dorp. Via vriendinnen hoorde ik vele verhalen uit West-Duitsland. Je moet weten dat er een groot contrast was tussen oost en west die tijd. Het oosten was communistisch, het westen leunde eerder aan bij de Westerse landen. Ik werd aangetrokken door het westen en wou er naar toe.
Mijn moeder ging akkoord op één voorwaarde dat ik er werk vond. Via vriendinnen vond ik werk in Neheim. Ik werkte er in de wasserij van een hospitaal. Ik kreeg er onderkomen en mocht er samen met 3 vriendinnen verblijven. In het begin had ik het moeilijk… Ik was er moederziel alleen. Mijn moeder en zus waren achtergebleven in Oost-Duitsland. Bovendien was het hard werken.
Maar geleidelijk aan vond ik er mijn draai en trok ik mijn plan. Met mijn eerste centen kon ik voor het eerst zelf iets kopen wat in Oost-Duitsland niet kon…
Bovendien leerde ik er enkele jaren mijn man, Antoon kennen! Hij was een Belgische beroepsmilitair die in Duitsland gestationeerd was. We waren gelukkig! We trouwden en bleven wonen in Duitsland. We hadden een afspraak gemaakt dat we ooit zouden terugkeren naar zijn België.
Maar dat was nog niet aan de orde. Ondertussen was onze eerste dochter, Renéé op komst. Wat later volgde François en William. Zij zijn 2-talig opgevoed. Mijn man sprak Nederlands en ikzelf sprak Duits met hen.
Mijn moeder en zus zijn nog op bezoek bij ons geweest.
In 1973 trokken we uiteindelijk naar België, Ieper. Wat was dat een grote aanpassing voor mij. Enerzijds de taal. Maar ik deed wat ik kon. Anderzijds ruilden we onze moderne ruime woning in Duitsland voor een simpel huisje in Ieper. Er was 1 kraan in het volledige huis, het toilet was buiten en er was bijvoorbeeld geen bad. Maar we waren samen gelukkig en dat was wat telde.
Mijn man en ik reisden heel graag. Zo trokken we geregeld naar Duitsland, Spanje en Italië. Mijn mooiste reis was deze naar Canada, waar mijn schoonbroer woont.
Na het overlijden van mijn man ben ik blijven reizen met een vriendin. Maar geleidelijk ging mijn gezondheid achteruit. Ik werd moeilijk te been en kreeg nierproblemen. Ik bleef thuis zolang het kon met behulp van familie, familiehulp en thuisverpleging. Na een ziekenhuisopname moest ik uitkijken naar een oplossing. Ik kon niet meer naar huis.
Eind 2022 kwam ik in kortverblijf in Home Vrijzicht terecht. Het was opnieuw aanpassen. Ja, het is een grote stap. Je laat je eigen plek en een stukje ‘vrijheid’ achter. Ondertussen heb ik doorheen mijn leven al veel verhuisd. Trouwens van jongsaf heb ik geleerd hoe mijn plan te trekken en mij aan te passen. Ik woonde al 20 jaar alleen sinds het overlijden van mijn man. Ik had al wat ervaring op zak (lacht)… Maar ik heb hier de klik kunnen maken, echt waar!
Ik vertoef graag op mijn kamer en kan genieten van wat lectuur en woordzoekers. Maar even goed van een activiteit op de kring of een bezoek aan de cafetaria. Zo kom ik eens onder het volk. Drie keer per week ga ik naar de nierdialyse. Handig, dat wordt van hieruit geregeld.
Mijn droom is om nog eens uit te vliegen maar de mooie dagen komen eraan. Geef gerust mijn naam op, ik ben kandidaat om op uitstap te gaan.”
Anneliese Hupfeld
Benieuwd naar andere verhalen? Ontdek deze ook op onze Facebookpagina.
