“Wij zijn twee zielen in één zak”, zegt Pieter lachend. “Toen mijn vader mijn moeder verliet, waren mijn zus en ik vaak bij oma. Elke woensdag haalde ze ons op van school en elke zaterdag kon je er ons vinden. We beleefden er de tijd van ons leven! We ‘verbouwden’ hele kamers, we ravotten buiten, bouwden kampen, speelden toneel en oma keek goedkeurend en vol interesse toe.”
“Zelf ben ik heel streng opgevoed”, vertelt Betty. “Mijn vader was schoolmeester. Zijn wil was wet. Dat was zo in die tijd. We waren een groot gezin van 7 kinderen. Mijn moeder is veel te jong gestorven. Ik was amper 13 jaar… De oudste zussen waren het huis al uit en ik was het eerste meisje in rij. Mijn vader besliste dat ik de rol van mama moest overnemen. Ik mocht niet meer naar school en diende ‘het menage’ voor mijn rekening te houden. Mijn droom om schooljuf te worden, spatte uiteen... Ik denk nog vaak aan mijn moeder.”
“Dat is onvoorstelbaar oma! Je kan dit je nu onmogelijk voorstellen. Ik moet zeggen dat ik opkijk naar onze oma. Ze heeft al wat tegenslag gekend in haar leven. Ze overwon kanker waarvan de dokters haar amper slaagkansen gaven. Maar ons oma blijft altijd zo positief in het leven staan. Ze houdt niet van ‘veel tamtam’. Ze staat graag met beide voeten op de grond. ‘Gewoon voortdoen en er het beste van maken. ’t Gebeurt met geen doden’, zegt oma vaak. Wat ik ook zo aan haar bewonder is dat ze zonder oordeel naar mensen kijkt. Ze legt heel gemakkelijk contact. ‘Kijk eerst naar jezelf vooraleer je een oordeel over een ander velt.’, is een leuze van haar. Ik probeer daar zelf een voorbeeld aan te nemen.”
“Toen ik een jaar of 16 was, leerde ik de liefde van mijn leven kennen, Michel.”, vertelt Betty met fonkelende ogen. “We zagen elkaar vaak stiekem na de hoogmis of tijdens een rendez-vous ‘met vriendinnen’, als je begrijpt wat ik bedoel? (lacht)”, knipoogt Betty. “Mijn vader kwam uiteindelijk te weten van onze romance. Michel was koeltechnieker. Vader zei me: ‘Je zal niet veel biefstukken moeten eten!’ Ik was rotsvast overtuigd en antwoordde hem ‘Dan eet ik wel eieren!’ En zo geschiedde. We gingen trouwen en samenwonen. We kregen 5 kinderen waaronder een tweeling. Maar jammer genoeg stierf de tweeling enkele dagen na de geboorte.” “De jongste is Krista, mijn moeder.”, vertelt Pieter.
“Ik woon sinds de zomer van 2023 in Home Vrijzicht. Elverdinge… mijn vertrouwde stek waar ik ben geboren en opgegroeid. Mijn vader hertrouwde en we verhuisden naar Ieper. Daar heb ik nooit mijn draai gevonden... Zie je dit huis aan de overkant van de straat? Dat is het huis van mijn tante. Wij woonden even buiten het centrum. Ik ben zo blij om hier terug te zijn.”
“Oma is graag onder de mensen en actief bezig. Toen ze nog thuis woonde, ging ze vaak naar het dagcentrum. Maar ze begon meer en meer te sukkelen met haar gezondheid. Na een val volgde een ziekenhuisopname. Naar huis gaan, was voorlopig geen optie. Het ontslag viel midden in de zomer. Als familie hadden we allen vakantieplannen en zochten naar een oplossing. Zo gingen we in op het aanbod van kortverblijf. We zagen dit als een test. Mochten we na de periode van 3 weken zien en horen dat dit niks was voor oma, zouden we verder kijken naar een oplossing.
Uiteindelijk vlogen deze 3 weken voorbij. Oma voelde zich meteen thuis. Omdat ze veel belang hecht aan activiteiten en menselijk contact ging ze in op alle initiatieven vanuit het woonzorgcentrum. Wat een mooi aanbod aan activiteiten en uitstappen. We zagen haar openbloeien!
Als familie voelden we ons meteen welkom. Er heerst een gezapige en vriendelijke sfeer. We komen graag. Geregeld doe ik mee aan een activiteit. Bijvoorbeeld gymen of geheugentraining, dat is zo plezant om samen te doen!”
“Ik moet eerlijk bekennen. Ik moet mijn mening zelf herzien.”, zegt Pieter. “Ik dacht eens je in een woonzorgcentrum verblijft, je er voor altijd blijft. Maar dat is niet waar. Oma gaat vaak op stap. Bij goed weer gaan we Elverdinge opnieuw verkennen. De familie haalt haar vaak op voor een familiefeest. Met Kerst hebben we nog samen gedanst (lacht), he oma? Ik ben leerkracht aan de Kunstacademie van Poperinge en actief in het amateurtoneel als regisseur of acteur. Oma is één van mijn grootste fans. Ze volgt me op de voet en komt vaak kijken. Oma is geen avondmens maar ze wil er altijd bij zijn. Soms valt ze wel eens in slaap (lacht). Of dit aan mijn prestaties ligt, hou ik in het midden.”, grapt Pieter. “Maar Pieter, natuurlijk niet!”, drukt oma hem op het hart. “Ik zie je zo graag!”
Bewoner, Betty Woutermaertens en kleinzoon Pieter Meuleman.
Krijg je niet genoeg van deze verhalen? Check onze website of sociale media.
