“Ik ben geboren en getogen in Antwerpen”, zegt Judith met enige trots. “Ja we zijn intussen afgedwaald of liever teruggekeerd naar de Westhoek”, zegt Herman. “Ik ben van over ’t water zoals ze vaak in Antwerpen zeggen (lacht). Ik ben geboren in Oostvleteren”.
“Ik ben een rasechte Antwerpenaar”, vertelt Judith. “We woonden in Deurne. Mijn mama was conciërge bij een meester-kleermaker en een schilder. Omdat ze 24u op 24u, 7 dagen op 7 beschikbaar moest zijn, woonden we met het volledige gezin in bij de eigenaar.”
“Hoe het leven toch kan lopen?”, zegt Herman met enig ongeloof. “In onze familie zijn er heel wat leerkrachten. Het scheelde niet veel of ik zou ook die weg inslaan. Mijn roeping lag in een andere richting... Ik wou tegen wil en dank beenhouwer worden. Ik kon mijn moeder overtuigen en startte met mijn opleiding. Zo kwam ik in dienst bij verschillende slagers, onder ander in Antwerpen. Ik was een jonge gast van 22 jaar en had er voor 3 weken een contract. Ik verbleef er op een studentenkamer. Tijdens die 3 weken kwam ik de vrouw van mijn leven tegen, Judith!”
“Ik ben uiteindelijk in Antwerpen gebleven”, vertelt Herman. “Ik bleef in de slagerij actief.” “Ik was winkelbediende bij de grootwarenhuisketen Sarma”, vertelt Judith. “Toen we trouwden, namen we samen een slagerij in Berchem over. Dat was een grote sprong voor ons. Het was niet simpel, maar het lukte ons. Het was hard werken. We hebben dit samen 11 jaar gedaan. Daarna hebben we bewust gekozen om in loondienst voor iemand te gaan werken. Herman als beenhouwer in de GB, ik als winkelbediende in een fijnkost-slagerij.”
“De lokroep naar de Westhoek begon alsmaar luider te klinken voor me”, geeft Herman toe. “Ik heb een sterke band met mijn familie. We proberen elkaar elke week te horen of te zien. De afstand maakte dit er niet gemakkelijker op. Ik wou terug naar mijn geboortestreek en vroeg aan Judith wat zij hiervan vond. Ze besloot om met me terug te keren.”
“We verhuisden naar Ieper. Een grote aanpassing voor onze dochter, Vivianne en mijzelf”, vertelt Judith. “Geen gemakkelijke taal dat West-Vlaams (lacht)….”
“Het scheelde niet veel of ik was mijn vrouw en dochter bijna kwijt gespeeld!”, vertelt Herman. “Bij de geboorte van Vivianne is van alles misgelopen. Het was een zware bevalling met allerlei complicaties. Gelukkig zijn ze door het oog van de naald gekropen!”.
“Ik had graag 2 à 3 kinderen gehad… maar de dokter vertelde ons dat we deze droom mochten opbergen. We hadden vooral veel geluk gehad. Een nieuwe bevalling was uit den boze en gaf zware risico’s. Een zware domper voor me”, vertelt Judith.
“Ik vond mijn geluk terug toen ik als onthaalmoeder kon starten.”, vertelt Judith. “Ik heb dit jarenlang gedaan in Brielen en deed dit zielsgraag en met zoveel liefde! Onze 3 knappe kleindochters niet te vergeten, natuurlijk! Wist je dat onze dochter recht tegenover ons woont? Dat is zo plezant!”
“Judith kreeg gezondheidsproblemen. Na heel wat onderzoeken en hospitalisatie moest Judith van dichtbij opgevolgd worden. Op advies van de dokter kwamen we hier, in Home Vrijzicht terecht.”, vertelt Herman. “Ik was vooral opgelucht dat ze in goede handen is. Ik probeer zoveel als mogelijk langs te komen. We hebben onze draai hier gevonden. We hebben een goede band met bewoners en families. Ik heb me onlangs zelf geëngageerd voor de Dialoogcirkel. Als familie of mantelzorger komen we 4 keer per jaar samen met enkele mensen van het beleid. Zo help je actief mee denken bij de werking, de toekomst van het huis. Ik vind dit belangrijk om dit te kunnen doen.”
“Voor ons 50 jaar huwelijk verraste Vivianne ons ooit met een dagbezoek aan Antwerpen. We werden er zelfs ontvangen op het stadhuis. Mijn familie was er ook bij, wat een mooie dag!”, glundert Herman. “Vorig jaar mochten we er nog 10 jaar bijtellen! Intussen waren we hier gesetteld. Dat werd ook hier uitbundig gevierd samen met onze familie en bewoners.”
“Vaak denk ik nog eens aan Antwerpen terug, het is sterker dan mezelf.”, geeft Judith toe. “Toeval of niet deze zomer trekken ze van hier op daguitstap naar Antwerpen. We gaan zeker mee! Ik kijk al uit om de Onze-Lieve-Vrouwe-toren als de Schelde terug te mogen zien!”
Judith Karcher, bewoner en echtgenoot Herman Dewulf.
Benieuwd naar meer verhalen? Hou onze Facebookpagina in de gaten. Op woensdagen verschijnt een nieuw verhaal.
