“Op Facebook las ik dat Home Vrijzicht een vrijwilliger zocht om de cafetaria op vrijdagnamiddag open te houden. Nu of nooit, dacht ik. Ik had vroeger al 5 jaar bij Samana ziekenzorg gewerkt als vrijwillig reisbegeleider, maar fysiek werd dat te zwaar. Toch wou ik me nog engageren. Het is fijn als je het gevoel hebt iets voor anderen te kunnen betekenen. Bovendien hou ik van het contact met bewoners, medewerkers en bezoekers.
Tot mijn pensioen in 2013 heb ik zelf altijd in de zorg gestaan. Ik was psychiatrisch verpleegkundige. Toch zie ik mijn vrijwilligerswerk niet in het verlengde daarvan. In de psychiatrie moesten we met de patiënten altijd streven naar verandering. We maakten behandelplannen met doelstellingen die patiënten moesten bereiken. Hier is dat anders. In het woonzorgcentrum kunnen bewoners zijn wie ze zijn. Elke bewoner heeft zijn karakter, zijn geschiedenis, zijn verhaal. Hier hoef ik mensen niet te proberen veranderen. Mensen zijn hier gewoon dankbaar voor wat je doet en voor wie je bent.
Mijn taken in de cafetaria zijn eenvoudig: opdienen, afdienen, afwassen, een praatje maken. Niets spectaculairs, maar daarom niet minder wezenlijk. Dat weet ik uit ervaring. Vijftien jaar geleden was ik zelf mantelzorger voor mijn moeder. Ik herinner me hoe belangrijk die kleine dingen waren: een medewerker die vraagt hoe het met je gaat, een vrijwilliger die jou herkent als je op bezoek komt en die naar je glimlacht… Een klein gebaar maakt je dag goed.
Tijdens de eerste coronagolf wou ik me blijven inzetten in Home Vrijzicht, maar mijn kinderen praatten het me uit het hoofd. Ze waren bezorgd. Ik begreep dat wel. Maar zodra de situatie wat verbeterde, ben ik teruggekomen. Stilaan komt de cafetariawerking nu weer op volle toeren. Sommige dagen is het behoorlijk druk. Er is onder meer een kaartclub en een breiclub. Op vrijdagnamiddag is het doorgaans vrij rustig, behalve als er een optreden of een andere grote activiteit gepland is.
Eén namiddag vrijwilligerswerk per week komt mij heel goed uit. Soms denk ik eraan om me nog meer te engageren. Maar ik wil niet te veel hooi op mijn vork nemen, anders hou ik dat toch niet vol. Maar als er iets bijzonders gebeurt – een Valentijnsetentje, een Italiaanse week of een mosselfestijn – dan spring ik altijd graag bij!”
Brigitte Debusschere
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
