“Ik ben geboren en opgegroeid in Evergem, nabij Gent. Thuis waren we met 5 kinderen, 1 jongen tussen 4 meisjes! Je kan je het misschien al voorstellen? Er was steeds leven in de brouwerij maar ik vond dat plezant. Mijn mama was er graag bij, mijn papa was wat stiller en streng maar rechtvaardig. Ik herinner me nog de zondagen bij ons thuis. Op de radio stemden we af op ons vertrouwde muziekprogramma. Mijn mama en wij, als kinderen dansten alsof ons leven er vanaf ging. Onze papa bleef in zijn zetel zitten en aanschouwde dit fronsend vanop afstand (lacht). Als ik aan mijn jeugd denk, ga ik spontaan glimlachen.
Op een dag fietste ik met mijn zus in Evergem. Ik was toen 6 à 7 jaar. Onderweg werd ik aangereden door een jeep van een Canadese soldaat. Ik had een hoofdwonde en moest naar de dokter. Ik herinner me nog dat de soldaat me tot bij de dokter bracht. Ik was steeds zo fier op mijn haar. Ik kon uren in de spiegel kijken om mijn haar mooi te schikken. Mijn hoofdwonde moest verzorgd en genaaid worden. De dokter vond er niks beters op dan in mijn haar te knippen! Ik vond dit een ramp, die wonde kon me weinig schelen... Mijn eerste communie deed ik met een hoofdverband. Zie je dit litteken op mijn voorhoofd? Wel dat is nog een souvenir aan de Canadese soldaat… (lacht).
Evergem ligt op 15 km van Gent. Vanuit het dorp trokken we er met de fiets of de tram naar toe. Ja Gent, de grote stad was altijd een avontuur voor ons. We liepen er een tijd school. Of we spraken er onder vrienden af.
Ik leerde er mijn man, Georges kennen. Ik weet nog dat ik bij hoog en laag beweerde: “Ik moet nooit een beenhouwer hebben, dat is niks voor mij, ik vind dat maar vies!” Maar het leven krijgt soms een andere wending. Georges was beenhouwer… Van het een kwam het ander en zo trouwden we.
We hielden jarenlang een beenhouwerij in Evergem. Ik stond er in de winkel of ik voerde vlees uit naar klanten.
Mijn man heb in 2019 jammer genoeg moeten afgeven. Samen hebben we een dochter, Katrien. Zij woont in Ieper.
Ik vergeet al af en toe, ik heb het soms moeilijk om mijn woorden te vinden. Ik ben nog zeer goed te been maar ik kreeg uiteindelijk de diagnose ‘dementie’.
Toen mijn dochter op vakantie vertrok, kwam ik al enkele periodes in kortverblijf in Home Vrijzicht. Ik had een mooie kamer en vond hier snel mijn draai.
Zo kwam ik hier definitief wonen in oktober ’22. Ik voel me hier goed. Ik ben graag onder de mensen en mijn dochter komt vaak op bezoek. Ik ben actief, ik hou van wandelen en dansen. Geregeld ga ik mee op uitstap of doe ik mee aan een dans- of bewegingsactiviteit. Er is altijd wel iets te doen.
Bij elke verjaardag mag de bewoner kiezen wat zij/hij doet. Sommigen kiezen om te trakteren met taart. Mijn droom was om nog eens naar Evergem te gaan, de plaats waar ik ben opgegroeid en een groot deel van mijn leven doorbracht. Onlangs werd dit voor me geregeld. De vrijwilliger Ignace ging samen met me naar Evergem. We bezochten er de markt, de beenhouwerij, mijn huis als het graf van mijn man. Ik ben hiervoor zo dankbaar.”
Cecile Criel, bewoner
Volg de verhalen op onze Facebookpagina, elke woensdag verschijnt een nieuw verhaal.
