“Mijn jeugd bracht ik door in Woesten. We woonden er op de markt van Woesten, samen met mijn zus, ouders en grootmoeder. Pepe was vroeg gestorven. Meme hield samen met mama de beenhouwerij open. Na een tijd werd dit te zwaar en legden ze de activiteiten noodgedwongen stil.
Mama ging werken bij Prado, een tapijtenfabriek in Kuurne. Papa was als stationschef aan het werk in Ieper, Poperinge en Nieuwpoort. We verlieten het huis aan de markt en verhuisden naar een nieuwbouw in de Wulvestraat, in ons vertrouwde Woesten.
Ik heb nog herinneringen aan Home Vrijzicht. Meme werd alsmaar slechter te been en kwam hier in kortverblijf terecht. We hadden een goede band en gingen er vaak langs. Na een ziekenhuisopname ging ze hier inwonen. Maar jammer genoeg is ze een maand later gestorven.
Mama hield van reizen. Samen met papa trokken we elk jaar voor 2 weken richting zee, naar een appartement in Blankenberge. Het liefst ging mama mee met de bus op eendagsreis of meerdaagse naar Italië, Kroatië en Spanje.
Papa is jong gestorven, hij was amper 65 jaar. Mama bleef jaren alleen wonen. Mijn zus Heidi en ik maakten ons al een tijd zorgen. Geregeld kregen we telefoon van mama dat ze gevallen was. Ze kwam niet veel meer buiten, at nauwelijks en zat vaak in haar relaxzetel met de gordijnen dicht. Zelf probeerden we zoveel mogelijk te helpen waar kon en zochten extra hulp aan huis.
Maar dit ging alsmaar moeilijker, we konden het hierbij niet laten. Af en toe babbelden we met mama hoe we het verder konden aanpakken. Mama wou niks weten van een woonzorgcentrum. Nee dat was niks voor haar, vertelde ze ons telkens opnieuw. Via de huisarts werden we doorverwezen naar de sociale dienst van Home Vrijzicht.
Mama liet Heidi en ik gaan, zelf was ze er nog niet klaar voor. Mieke, de sociale assistent ontving ons en liet ons een assistentiewoning zien. Deze was net vrij gekomen. Mijn zus en ik waren meteen verkocht… Zo’n mooie flat, vlakbij het dorp en verbonden aan het woonzorgcentrum met cafetaria en activiteiten waarop je kon aansluiten. Dat was echt iets voor mama, ze kon zelfstandig blijven wonen en de nodige zorg was steeds vlakbij mocht dit nodig zijn. We spraken even met de buurvrouw, Lieve. Ze bleek mama te kennen, wat een voltreffer!
Achteraf brachten we verslag uit bij mama en konden haar overhalen om even te gaan zien naar de assistentiewoning. De grootste zorg van mama was haar huis in Woesten. Doorheen de jaren had ze heel wat spullen verzameld. Hoe zou ze het voor elkaar krijgen om haar huis leeg te maken? We hadden alle begrip hiervoor en spraken af om dit samen te klaren. Geleidelijk startten we de opruimwerken, van zolder tot de benedenverdieping. Het was ons gelukt.
Op den duur zag je mama meer en meer uitkijken naar haar flat in Elverdinge. Ze was er klaar voor. Ik herinner me nog de 16de januari, de dag waarop mama zou verhuizen. We vroegen: mama, moet je nog even rondkijken in huis vooraleer we vertrekken? Maar dat was niet nodig, vertelde ze.
Ze heeft zich meteen thuis gevoeld. We hadden haar flat gezellig ingericht. Je zag haar op korte tijd volledig opfleuren. Ze kwam terug onder de mensen. Ze geniet terug van elke middag om samen met de flatbewoners in de cafetaria een middagmaal te nemen. Ze krijgt poetshulp en kan elke avond op een bezoek van de thuisverpleegster rekenen. Met grote ogen stonden we te kijken toen ze ons vertelde: ‘Ik moest hier al een jaar of vijf eerder zijn geweest…’.
Geregeld halen we haar op om op restaurant te gaan. Achteraf is ze telkens tevreden om naar haar flat terug te mogen keren. Nu mama hier woont, vallen onze zorgen weg. Er wordt goed voor haar gezorgd. We zijn blij voor haar dat ze haar plek gevonden heeft. Ze geniet van elk familiebezoek. Ze nodigde ons nog uit om samen carnaval te komen vieren. Ik hou wat plaatsen vrij voor jullie, drukte ze ons op het hart.”
Chercy Decaestecker,
dochter van Jeanine Legrou
Volg de verhalen via onze Facebookpagina, elke woensdag een nieuw verhaal.
