“Na 6 maanden in de fabriek hield ik het voor bekeken. Ik wou niet de rest van mijn leven ijsjes in dozen verpakken in een lelijke schort, met een lelijk haarnetje, nul voldoening en het gevoel dat niemand me zou missen als ik er niet was. Neen, dat hield ik geen minuut langer uit.
Ik had er tijdens mijn studies een rommeltje van gemaakt. Eigenlijk wou ik haarzorg studeren, maar dat vonden mijn ouders geen goed idee. Dus werd het handel, daarna creatie en mode en uiteindelijk verkoop. Maar dat interesseerde me allemaal niet en ik studeerde nauwelijks. Met alle gevolgen van dien.
Toen ik de deur van de fabriek achter me dichttrok, stapte ik naar de VDAB. Ze raaddden me aan een opleiding te beginnen. Mijn oog viel op verpleegkunde. Als kind moest ik vaak naar het ziekenhuis, tot in het UZ Leuven. Ik heb sinds mijn geboorte iets aan mijn oog. Ik vond het altijd leuk om naar het ziekenhuis te gaan. Die wereld fascineerde me. En naar verluidt heb ik in de kleuterklas al verkondigd dat ik later verpleegkundige zou worden.
Voor ik de opleiding startte, mocht ik een dag op kijkstage. Dat was in Home Vrijzicht. Mijn laatste twijfels smolten als sneeuw voor de zon. Dit was het! Dit wou ik doen! Toen ik me voor de opleiding inschreef, geloofden maar weinig mensen in mijn kansen. Maar als iets me werkelijk interesseert, dan ga ik er 100% voor!
Mijn eerste stageplek was toevallig opnieuw in Home Vrijzicht. Ik voelde me vanaf het eerste moment welkom. Ik werd goed begeleid en kreeg alle kansen om ervaring op te doen. Snel had ik een goede band met de bewoners. Ik herinner me nog mijn laatste uur na die 12 weken stage: ik kon niet stoppen met huilen omdat ik wist dat ik de bewoners zou missen.
Na mijn opleiding ben ik in Home Vrijzicht komen werken. Dit werk schenkt me zoveel voldoening. In een ziekenhuis heb je meer kans om je technische vaardigheden te ontwikkelen, maar in een woonzorgcentrum heb je een grotere verantwoordelijkheid. Er is immers niet altijd een arts in de buurt. Je moet zelf situaties kunnen inschatten en beslissingen durven nemen. Ik hou van die verantwoordelijkheid.
Dat Home Vrijzicht resoluut voor kleinschaligheid en kringwerking kiest, vind ik super. Alles stellen we in het werk om het zo huiselijk mogelijk te maken. De bewoners stellen dat op prijs.
Hoe het komt dat ik me zo goed voel in de ouderenzorg, weet ik eigenlijk niet. Ik had altijd een speciale band met mijn grootvader. Mijn mama baatte een frituur uit en mijn zus en ik mochten een paar keer per week bij grootvader op bezoek. Hij was in die jaren de belangrijkste persoon in mijn leven. Hij overleed in 2011, maar ik denk nog vaak aan hem.
Als ik nu terugkijk op die periode in de ijsjesfabriek, kan ik nauwelijks geloven dat ik dat was. Aan mijn middelbare studies handel en verkoop heb ik wel 2 hartsvriendinnen overgehouden. Maar mijn echte roeping is de verpleegkunde. Dat staat nu wel vast!”
Davina Garcy
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
