“Mijn deur staat altijd open, dag en nacht (lacht). Ik kan zo genieten van gezelschap. Geregeld komen bewoners, kennissen of medewerkers even binnen voor een babbel. De laatste tijd begon ik te sukkelen met mijn gezondheid. Een bloedvergiftiging bracht me in het ziekenhuis. Was ook niet meer zo goed te been en viel geregeld. Alleen thuis blijven was geen optie meer. De dokter raadde me aan om naar een oplossing te zoeken. Zo nam ik de beslissing om naar een woonzorgcentrum te verhuizen.
Sinds begin dit jaar woon ik hier. In het begin is het wat aanpassen maar ondertussen voel ik me al goed thuis. Als het niet langer lukt, moet je eerlijk zijn met jezelf en je gedacht ervan maken. Ik word hier goed verzorgd en heb al heel wat nieuwe vriendschappen gemaakt. Ik leg heel gemakkelijk contact. Is het nu aan tafel op onze kring of tijdens een activiteit of op de gang, ik weet altijd wat te vertellen (lacht).
Als er iets te doen is, ben ik graag van de partij. Bovendien ga ik wekelijks naar de kinezaal en gymen tijdens het bewegingsuurtje in huis.
Trouwens zag ik hier mijn beste vriendin, Emilienne terug! Onze kinderen liepen dezelfde school en samen werkten we in de chocoladefabriek aan de Kaai in Ieper. We bleven nadien contact houden maar nooit gedacht we elkaar hier terug zouden treffen. Wat een meevaller! Emilienne woont in een assistentiewoning, verbonden aan het woonzorgcentrum. We zien elkaar elke dag.
Mijn zoon Gino en zijn familie komen vaak op bezoek. Weet je dat we slechts 20 jaar verschillen van elkaar? Ik groeide op in Zillebeke en ging er naar school tot mijn 14 jaar. In die tijd was het de gewoonte om snel aan het werk te gaan. Zo kwam ik terecht in de katoenindustrie van Tourcoing in Frankrijk. Dat was zwaar werk! Ik heb er snel geleerd mijn mannetje te staan…
Van snelheid gesproken (lacht), op mijn 20ste trouwde ik met mijn man, Lucien en werd in datzelfde jaar onze zoon Gino geboren.
Het leven is geen ponykamp… dat heb ik aan de lijve ondervonden. Mijn kleinzoon, Pedro verongelukte op 25-jarige leeftijd op 300m van zijn deur… Dat was een groot verlies én verdriet voor ons! We vonden het geluk terug met onze kleindochter, Carol. Carol werd geboren met een beperking. Ze kan niet spreken en heeft moeite met stappen. Gelukkig bestaan er initiatieven zoals vzw Matthijs-De Lovie waar ze terecht kan.
Elk jaar organiseert mijn zoon met de vriendenkring een benefiet voor hen. Luc Steeno is al jaren de vaste gast want Carol is enorme fan! Wist je dat we dit jaar al aan de 30ste editie zitten? Met het ingezamelde geld werden al aangepaste fietsen, een kiné-als verzorgingstafel en zoveel meer aangekocht. Ik probeer er telkens bij te zijn.
Ja, ik mag me gelukkig prijzen. Ik ben zo content om wie en hoe ik ben op vandaag”.
Denise Van Exem, bewoner
Benieuwd naar meer verhalen? Volg onze Facebookpagina.
