“Het was de liefde die ik volgde toen ik zeven jaar geleden van Vietnam naar Zillebeke kwam wonen. In Vietnam werkte ik in een reisbureau. Zo leerde ik mijn man Jean-Pierre kennen.
Ik sprak Frans en Engels, maar eenmaal in België wou ik zo snel mogelijk Nederlands leren. En ik wou een job. In Vietnam zorgen de ouders eerst voor de kinderen en later zorgen de kinderen voor hun ouders. Die zorg voor elkaar heb ik altijd mooi gevonden. Het was mijn motivatie om een opleiding tot zorgkundige te volgen.
Tijdens mijn opleiding kon ik in Home Vrijzicht stage lopen. Wat een goede stage was dat! Van het eerste moment had ik een superfijn gevoel bij de collega’s en de bewoners. Ik voelde me helemaal geen vreemdeling, zelfs al was en is mijn Nederlands nog niet perfect. De collega’s toonden me de weg, ze gaven me de ruimte en ze namen me op in het team. Zodra ik mijn diploma op zak had, heb ik hier gesolliciteerd. Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad.
Als ik met de bewoners bezig ben, denk ik vaak aan mijn eigen ouders in Vietnam. Om de twee jaar ga ik voor twee of drie weken op bezoek. Maar door corona kan dat voorlopig nog altijd niet. Gelukkig zijn er sociale media en kan ik zo contact houden. Ik mis mijn ouders, mijn broer en mijn zus enorm.
In Vietnam zijn er weinig woonzorgcentra. De ouders blijven bij de kinderen wonen, soms zelfs drie of vier generaties in één huis. Dat heeft voordelen, maar ook nadelen. Zeker als de ouderen minder mobiel zijn en zorg nodig hebben. Als de kinderen uit werken zijn, zitten de ouderen vaak alleen thuis. Ik kan me wel vinden in het Belgische systeem: zo lang als mogelijk thuis wonen, maar als het niet meer lukt, is een woonzorgcentrum vaak de beste oplossing.
We worden allemaal ouder. Niemand wil ziek worden. Als ik een oudere mens in de ogen kijk, zie ik mezelf in de toekomst. We kunnen niet kiezen of we later gezond of zorgbehoevend zullen zijn. Daarom wil ik iedereen goede zorg geven, zoals ik die later zelf zou willen krijgen. En zoals ik ook mijn ouders toewens in Vietnam.
Mijn ouders zijn gelukkig als ze zien dat ik het hier goed maak. Ze hoeven zich geen zorgen over mij te maken. ‘De vogels groeien, verlaten het nest en vliegen uit,’ zeggen we weleens. Ik ben als een vogel die is uitgevlogen. Mijn ouders aanvaarden dat. Ik heb hier een nieuwe plek gevonden en ik doe er alles aan om hier een goed leven uit te bouwen. De collega’s en de bewoners in Home Vrijzicht helpen me hierbij. Ze zijn als familie voor mij.”
Diem Nguyen, zorgkundige
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
