"We groeiden in Vlamertinge op. Samen met onze broer Yves en onze ouders woonden we in de Brandhoek. Onze grootvader was patissier in het centrum van Vlamertinge. Als kind herinnert Myriam zich nog levendig de bezoekjes aan de bakkerij. We hielden van zoet!
Er was steeds een gezellige drukte in huis. We zijn een heel actieve en geëngageerde familie. Onze papa was actief in de lokale politiek, voorzitter van de plaatselijke toneelvereniging, oprichter van de wielertoeristenclub én voetbaltrainer. Mama speelde in de toneelvereniging, was fervente voetbalsupporter en was actief in het plaatselijk koor. En dan vergeten we nog de hobby's die wij als kinderen hadden: van voetbal over ballet tot volleybal. Onze ouders waren onze grootste fans!
Wanneer de kleinkinderen geboren werden, kwamen zij op de eerste plaats. Oma en opa stonden altijd voor hen klaar. Nog steeds heeft oma een goeie band met ieder van hen.
Papa is jammer genoeg tien jaar geleden gestorven. Mama bleef toen nog een tijd alleen wonen. Maar ze werd alsmaar minder mobiel. Ze viel geregeld. Als kinderen waren we bezorgd en hielpen zoveel we konden. Geregeld kregen we telefoon van mama die gevallen was. Op een gegeven moment waren we niet meer op ons gemak. Mama was nog niet klaar om haar vertrouwde huis te verlaten. De overstap naar een woonzorgcentrum, daar was ze nog niet aan toe.
We merkten dat ze meer en meer tijd in haar zetel doorbracht. Mama was niet meer actief maar gelukkig kreeg ze veel bezoek over de vloer. Het vallen bleef niet uit. Tot die ene keer, toen kregen we telefoon van mama. We zagen meteen dat het serieus was. We belden de ambulance voor hulp. De dokters vertelden ons dat haar heup gebroken was. Er volgde een operatie en een revalidatie in het ziekenhuis.
Toen het ziekenhuis haar ontsloeg, besefte mama dat ze niet naar huis kon. Voor het eerst sprak ze ons aan: 'Het zal nog niet gaan, ik ga voor kortverblijf in een woonzorgcentrum'. We konden onze oren niet geloven en maakten een afspraak bij de sociale dienst van Vlamertinge en Elverdinge. We hadden geluk, er was een kamer vrij in Home Vrijzicht. Omwille van de ziekenhuisbacterie moest mama haar eerste week in quarantaine doorbrengen. Maar deze week ging voorbij en ze vond stilaan haar plekje in Home Vrijzicht.
We zagen haar terug openbloeien. Mama houdt van sociale contacten en maakte algauw nieuwe vrienden. Er is een mooi en gevarieerd aanbod van activiteiten in huis waarop mama gretig op aansluit. Geregeld halen we haar op om naar de volleybal te gaan kijken. Daar geniet ze enorm van! Ze wordt er met open armen ontvangen. Maar achteraf is ze blij om terug te keren. Breng me nu maar naar huis. Dan bedoelt ze naar haar kamer in Elverdinge. Wekelijks komen Lena en Monique nog op bezoek.
Het is een pak van ons hart. We zien dat ze haar thuis voelt. Als familie ging er voor ons ook een nieuwe wereld open. We hadden weinig ervaring met een woonzorgcentrum. We hadden meteen vertrouwen, we voelden ons welkom. Er was vanaf het begin een duidelijke en open communicatie. Dat voelt goed.
Je bent nooit beter dan thuis maar ze heeft hier de klik kunnen maken. Ondertussen koos ze voor een vast verblijf. Het is aandoenlijk haar hier gelukkig te zien, samen met haar medebewoners met wie ze altijd het beste voor heeft. Onlangs nog: mama hield haar buurvrouw nog even in het vizier om zeker te zijn dat ze goed aangekomen was. Maria, goeie avond hé, tot morgen!, riep ze. Hartverwarmend toch?”
Els en Myriam Logie,
dochters van Mariette Boudeweel.
Krijg je niet genoeg van deze verhalen? Volg onze Facebookpagina.
