"Als jongste van 4 kinderen groeide ik op in Elverdinge. Mijn mama, Anna hield de winkel ‘Welvaart’ open, gelegen in de Sint-Livinusstraat. Ze was gerante en deed dit met hart en ziel gedurende 18 jaar. Mijn papa, Marcel was bouwvakker. Een typische werkmens die hield van werken maar op zondag kon genieten van een pintje in het café achter de kerk.
Jarenlang werkte hij voor de Ieperse firma Pevalco. Hij legde autostrades en wegen aan. Als kind weet ik dat hij vaak een aantal weken van huis weg was voor zijn werk. Later ging hij als zelfstandige in dienst bij metser Wallaeys in Elverdinge. Mijn papa heeft hard gewerkt, zo kreeg hij steeds vaker last van armkwetsuren en onderging hij een schouderoperatie. Het zware werk had hem niet gespaard. Algauw kwam hij in ziekteverlof en kon hij niet meer werken. Ziekteverlof ging over naar pensioen.
Papa kreeg later een hersenbloeding. Er volgde een ziekenhuisopname van 11 weken. Hij kon niks meer, hij leek wel verlamd. Gelukkig werd hij ietsje beter en mocht hij terug naar huis met de nodige ondersteuning van thuisverpleging, familiezorg en hulp van de kinderen. Mama deed was ze kon, zelf was ze al 83 jaar maar hield haar kranig en hielp waar kon. Twee jaar lang hield ze dit vol.
Steeds vaker hoorden we haar zeggen: ‘Ik heb pijn aan mijn buik”. We lieten het als kinderen daar niet bij en lieten haar onderzoeken. Er werd niet meteen een oorzaak gevonden. “ Was het de stress, werd de zorg haar te zwaar?” Zo ging papa intussen 1 keer per week naar een dagcentrum. Zo kon mama wat op adem komen en genieten van wat ze zo graag deed. Een spelletje rummikub bij de Okra. We aten samen ’s middags en daarna bracht ik haar naar de Okra.
Papa en mama stonden op de passieve wachtlijst van Home Vrijzicht. Je weet wat ze zeggen: beter voorkomen dan genezen. Toen we een telefoontje kregen vanuit de sociale dienst, ging mijn zus Ria samen met hen kijken naar een assistentiewoning die was vrijgekomen. Ze waren meteen overtuigd en trokken er in juni 2019 in.
Veel genieten voor mama zat er jammer genoeg niet in. Ze werd 1,5 maand later ongeneeslijk ziek. Een harde dobber voor ons allen. Wonderbaarlijk bleef mama strijdvaardig. Mama was ondertussen 84 jaar. Omwille van haar leeftijd gaven artsen het advies om voor een kwaliteitsvol leven te gaan en geen behandeling meer op te starten. Als familie gingen we zo vaak we konden op bezoek. Maart 2020 sloeg corona toe, dit was een lastige periode. Bezoek was een tijd niet mogelijk. Gelukkig konden we rekenen op goede hulp vanuit het woonzorgcentrum. Ann en haar team zijn we dankbaar. Ze stelden alles in het werk om mama de nodige zorg te bieden.
Maar mama was op, haar strijd werd haar zwaar. Ze kon niet meer voor papa zorgen. Zo ging papa even in kortverblijf in het woonzorgcentrum. Tijdens de dag kwam hij op bezoek bij mama en krijg hij zelf de ondersteuning die hij nodig had. Hij was intussen moeilijk te been geworden. Mama stierf in juli 2020.
Papa heeft nog veel verdriet. Vaak zegt hij me ‘Het was beter eerst ik geweest”. We ondervinden zelf dat hij fysiek als mentaal achteruit gaat. Zelf ervaart hij ook meer en meer zijn beperkingen. Dat valt hem zwaar.
Hij houdt niet van drukte. Het liefst zit hij rustig op zijn kamer te genieten van tv. Een streepje muziek kan hem bekoren. Deelnemen aan de zangstonde zorgt voor een aangename afwisseling. Maar hij geniet vooral van onze familiebezoeken. We wisselen onder de kinderen af en gaan wekelijks meerdere keren langs. Dan maken we een wandeling, lezen we voor uit de krant, zetten we ons op het terras of achteraan in de cafetaria. Het zijn vooral nu de kleine dingen waarvan we proberen te genieten. Misschien moeten we eens afspreken met z’n zus, Georgette en Erna, hier in het woonzorgcentrum? Eens genieten met een koffie of een pintje en wat herinneringen ophalen. We zullen zien. We maken er in ieder geval het beste van."
Els Turck, dochter van Marcel Turck en Anna Delobel
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
