“Na het plotse overlijden van mijn schoonvader hebben mijn man en ik vorig jaar de bakkerij in Vlamertinge moeten stopzetten. We zijn toen naar Ieper verhuisd. Zo heb ik wat meer vrije tijd nu. En dat is een geluk bij een ongeluk, want kort op elkaar hebben mijn beide ouders iets voorgehad.
Half februari kreeg mijn mama van 83 een zware hersenbloeding. Ze lag in coma en de artsen zagen het heel somber in. Een operatie kon haar het leven kosten, maar zonder operatie dreigde ze als een plant verder te moeten leven. Gelukkig ontwaakte ze vanzelf uit de coma. Ze kon niet meer lopen, praten of eten. Ze herkende ons nog wel, maar dat was het.
Enkele weken later, begin maart, kreeg mijn papa in het ziekenhuis te horen dat hij een tumor had in zijn linkerlong. Een behandeling is niet meer mogelijk. De arts heeft het hem verteld. ‘Oei, ik heb de oorlog verloren,’ reageerde hij.
Mijn beide ouders lagen zo op hetzelfde moment in het ziekenhuis. Ze mochten samen op een kamer. Snel was duidelijk dat terugkeren naar huis niet mogelijk was. Gelukkig vonden we vrij vlug een goede oplossing met een tweepersoonskamer in Home Vrijzicht. Mijn papa zag het niet zitten om naar een woonzorgcentrum te verhuizen. Hoofdverpleegkundige Katrien van Home Vrijzicht is met hem gaan praten in het ziekenhuis. Om kennis te maken en om hem gerust te stellen.
Ondertussen wonen mama en papa hier een goede drie maanden. Het is een wonder hoe mama erop vooruitgegaan is. Ze stapt weer met een rollator, ze praat weer en ze eet zelfstandig. Dat hadden we nooit durven dromen. Mijn papa blijft zichzelf. Hoe voelt zich niet ziek. Hij moppert en pruttelt graag, maar indirect laat hij wel verstaan dat het hier oké is voor hem. Hij past zich aan. Onlangs namen we hem nog eens mee naar zijn vroegere stamcafé ’t Dolfijntje in Vlamertinge. ‘Ik moet naar huis nu,’ zei hij bij het afscheid tegen een oude bekende. Ik was blij te horen hoe hij Home Vrijzicht zijn thuis noemde.
Ze delen een mooie kamer met een wijds zicht op de baan naar Veurne. Papa doet niets liever dan naar de vrachtwagens kijken. Hij is zijn leven lang vrachtwagenchauffeur geweest. Hij deed dat met hart en ziel. Als hij met vakantie was, verlangde hij tot hij weer de baan op mocht. Mama neemt geregeld deel aan de activiteiten in Home Vrijzicht, papa minder. Maar onlangs hielp hij frieten bakken en hij genoot ervan. En elke middag drinkt hij zijn pintje.
De bakkerij stoppen en leegmaken was een zware klus voor mijn man en ik. Maar je ouders oud zien worden en je ouderlijke huis leeg moeten maken, is emotioneel nog veel zwaarder. Wij zijn met vijf kinderen: ik heb twee zussen en twee broers. We komen allemaal goed overeen. En we zijn heel blij dat onze ouders hier een nieuwe thuis gevonden hebben.”
Evelyne Vermeersch, dochter van Roland Vermeersch en Lucienne Deroubaix
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
