“Ik heb steeds een bijzondere interesse gehad voor sport en wetenschappen. Maar evengoed zit ik nooit verlegen om mijn handen uit de mouwen te steken. Ik kan uren sleutelen aan oude moto’s of aan het renoveren van mijn huis.
Als ik terugkijk op mijn schoolcarrière was dit toch een van vallen en opstaan. Ik volgde sporthumaniora in het secundair, ging wat later even grafische vormgeving en publiciteit in Antwerpen studeren maar zette deze studies stop. Ik hield daarna 1 jaar lang een café open aan de Overpoort in Gent.
Na deze omwentelingen was het tijd om terug naar mijn ‘basis’ terug te keren. Ik pikte mijn interesse in sport en wetenschappen terug op en startte mijn opleiding ‘kinesitherapie’ aan het Hiepso te Kortrijk. Eens afgestudeerd werkte ik een tijd bij mijn pa z’n kinépraktijk in Menen.
Uiteindelijk wou ik mijn eigen weg inslaan en startte in het H.Hartziekenhuis van Roeselare op de geriatrische afdeling. Tijdens die 12 jaar zag ik heel wat patiënten voor revalidatie voorbij komen maar miste wat voldoening. Er was een grote vraag naar hulp en de wachtlijst dikte serieus aan. Patiënten werden heel vlug vanuit het ziekenhuis naar huis georiënteerd met de nodige ondersteuning in de thuissituatie. Maar toch, ik had vaak het gevoel dat mijn werk nog niet af was.
Tijdens mijn loopbaan in het ziekenhuis kwam ik in aanraking met orthopedische technologie. Dit fascineerde mij en wou mij hierin verder verdiepen. Zo werkte ik samen met Tim Braeckman bij amputaties door aandoeningen of trauma’s. We ontwikkelden samen de eerste protheses. Om mijn erkenning te behalen, pendelde ik 2-wekelijks naar Fontys Hogeschool in Eindhoven (Nederland) tussen mijn werk door. Ik hield dit een jaar lang vol maar het zware vak ‘wiskunde’ heeft mij uiteindelijk genekt. Een verdere samenwerking met Tim was onmogelijk zonder deze erkenning.
Met pijn in het hart diende ik mij te heroriënteren. Ik kwam terecht in de wereld van de woonzorgcentra. Een tijd werkte ik voor een commerciële groep. Dit geeft me tot de dag van vandaag een wrange nasmaak. Ik stond er in voor het eigen beheer van het rolwagenpark voor 1200 bedden… Zoals de naam commercieel al laat vermoeden, stond de bewoner niet centraal. De winst daarentegen wel… Toen deze service niet de gehoopte winst opbracht, werd ik van de ene dag op de andere dag ontslaan. De wereld verdween van onder mijn voeten voor ik het besefte. Korte tijd ervoor waren mijn partner en ik uit elkaar gegaan, hadden we samen 2 kleine kinderen.
Beetje bij beetje vond ik mijn geluk terug. Ik woon intussen in Zonnebeke op een hoeve waar mijn kinderen als ikzelf onze draai vonden. En ik kwam terecht in Home Vrijzicht. Ik werk er sinds het voorjaar van 2022 als kinesist. Ik heb er mijn plek gevonden. Een zalige job om te doen die me de voldoening brengt die ik voorheen nooit heb gevoeld. Ik vind het belangrijk om met het nodige respect en zorg met de bewoners op weg te gaan. Het ‘wonen en leven’ gaan hier hand in hand met de zorg in al zijn aspecten. De job biedt me ook voldoende variatie. Ik sta samen met enkele collega’s in voor de kinesitherapie van onze bewoners. Daarnaast ben ik verantwoordelijk voor de matrassen en hulpmiddelen. En geregeld help ik bij de maaltijdzorg ‘s middags.
Intussen kon ik al een mooie band opbouwen met de bewoners. In het ziekenhuis was dit absoluut niet het geval, het was een komen en gaan. In een woonzorgcentrum speelt het sociale aspect onder de bewoners en hun familie een belangrijke en sterkere rol en geeft zoveel energie.
Mijn leven was misschien met ups én downs maar bracht me tot wie ik ben vandaag met de nodige inzichten en ervaringen. Het voelt goed waar ik nu sta, dat is het belangrijkste.”
Filip Vergote, kinesist
Benieuwd naar meer verhalen? Volg onze Facebookpagina.
