“Mijn broer en ik zagen het al langer aankomen. Onze ouders Willy en Anna woonden op een appartement. Er was gezinshulp, er kwam een thuisverpleegkundige langs en samen redden ze het. Maar voor hoelang nog?
Mijn vader is het hoofd, mijn moeder de benen, zeggen we weleens. Mama heeft dementie en kan zich niet meer alleen beredderen. Papa is nog helder in zijn hoofd, maar hij heeft het fysiek moeilijk.
In april gebeurde het onvermijdelijke. Papa moest met spoed naar het ziekenhuis. Omdat mama niet alleen kon achterblijven, mocht ze mee. Meer dan een maand bleven ze er. Het was een moeilijke periode, ook omdat het bezoek door corona beperkt was. Maar vooral: iedereen besefte dat het nooit meer als vroeger zou worden.
Mijn broer en ik waren al eerder het gesprek aangegaan met onze ouders. Als er iets ernstigs zou voorvallen, zouden we uitkijken naar een woonzorgcentrum. Nu was het zover. Mijn papa besefte dat het niet anders kon. Mijn mama heeft het er moeilijker mee.
Onze grootste bekommernis was dat ze samen zouden kunnen blijven. Deze week zijn ze 63 jaar getrouwd. Ze hebben altijd lief en leed gedeeld. Sinds papa met pensioen is, wijken ze geen moment van elkaar. Ze hebben elkaar nodig. Ze vullen elkaar aan. Het is een koppel dat je niet zomaar uit elkaar kunt halen!
We waren erg opgelucht toen we in Home Vrijzicht een kamer voor een echtpaar vonden. Mijn broer en ik kwamen kijken en waren meteen overtuigd. Het is een kamer met veel licht en Elverdinge is vlot bereikbaar.
Papa heeft zich snel aangepast. Hij krijgt hier de nodige zorg en hij wordt ondersteund in de zorg voor mama. Er is daardoor een zekere rust over hem gekomen. Mama moeten we wat meer tijd gunnen. Maar beiden zijn opgelucht dat ze samen kunnen blijven. Gaandeweg richten ze hun kamer in met foto’s, wat beeldjes, een kadertje aan de muur…
Voor ons als familie is het ook allemaal nieuw. Er komt heel wat op ons af. We hebben veel gepraat met onze ouders. Op hun vraag hebben we bij de notaris een zorgvolmacht opgemaakt. Het voelt vreemd om als kinderen de verantwoordelijkheid over je ouders over te nemen. Maar papa en mama weten dat ze op ons mogen rekenen. En het geeft hen gemoedsrust dat alles geregeld is.
We hebben het zien aankomen, maar toch komt zoiets heel plots. We bekijken het dag per dag. De medewerkers van Home Vrijzicht steunen ons daarbij. We kunnen over alles open praten. Ze houden zoveel mogelijk rekening met onze wensen. En we worden voortdurend op de hoogte gehouden als er iets is. Zoals thuis wordt het natuurlijk nooit meer, maar te weten dat mama en papa hier in goede handen zijn, dat ze samen kunnen blijven en dat er dag en nacht iemand in de buurt is, is een pak van ons hart.”
Franka Gisquière en Dirk Rossel, familie van Willy Gisquiere en Anna Denorme
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
