"Ons mama Agnes is al 17 jaar weduwe. Ze is zo lang mogelijk thuis op de hoeve in Boezinge blijven wonen. Toen ze 3 jaar geleden voor een onderzoek naar het ziekenhuis moest, stapte ze haar huis uit, draaide zich om en zei: ‘Dat was het dan. Dit is een afgesloten hoofdstuk.’ Ze had voor zichzelf besloten niet meer naar huis terug te keren.
Waarschijnlijk voelde ze zich thuis eenzaam. Wij, de kinderen en kleinkinderen gingen natuurlijk geregeld op bezoek. Ook buren en zorgkundigen kreeg ze vrijwel dagelijks over de vloer. Maar toch voelde ze zich vaak alleen. Als je niet kan autorijden, ben je van iedereen afhankelijk.
Mama was vastbesloten: als ik naar een woonzorgcentrum ga, dan kies ik voor Home Vrijzicht. In het ziekenhuis had de sociale dienst al contact opgenomen met een andere voorziening, maar gelukkig waren we er snel bij. En gelukkig was er plaats in Home Vrijzicht. Eerst op de afdeling kortverblijf, maar mama wou absoluut blijven. Ondanks haar 88 jaar is ze lichamelijk nog vrij sterk. Maar mentaal gaat het moeilijker.
Toch is ze goed bij de pinken. Ze kan goed luisteren en ze is altijd in ons en andere mensen geïnteresseerd. Zelf vraagt ze weinig. Ze is zelfs iets te braaf voor deze wereld. Ze wil zo weinig mogelijk iemand tot last zijn. Tevredenheid en dankbaarheid typeren haar.
Ze luistert geboeid naar de verhalen van de andere bewoners. Ze beseft dat ze thuis heel beschermd leefde, met een goede, zorgzame man. ‘Ik had ‘chance’, zegt ze dikwijls. Ze schrikt van wat andere mensen allemaal hebben meegemaakt. ‘Als ik mijn leven kon overdoen, dan zou ik niets veranderen,’ zegt ze. Hoe mooi is het als je dat op het einde van je leven kan zeggen!
Ze is niet bang om te sterven, wel om af te takelen. Gelukkig kan ze hier haar zinnen verzetten. Home Vrijzicht organiseert veel activiteiten. Er is altijd iets te doen. Vooral knutselen vindt mama fijn. Ze kan dat goed en ze krijgt dan complimentjes. Dit geeft voldoening. Ze leest elke dag met interesse de krant. De Boezingenaar en het Okraboekje vindt ze ook fijn om te ontvangen.
Corona was een lastige periode. Ik zie ons nog aan het raam staan zwaaien en telefoneren. Maar mama heeft geen moment geklaagd. Ze snapte wat er gaande was.
Nu mama hier woont, zijn wij meer gerust. Het is goed om te weten dat mama hier veilig en gelukkig is. Als er iets gebeurt, is er altijd iemand in de buurt. Thuis was dat niet zo. De hoeve is ondertussen verkocht en gesloopt om plaats te maken voor een nieuwbouw. Dat was even slikken voor ons. Thuis in Boezinge is echt een afgesloten hoofdstuk nu, ook voor ons.”
Gerda en Maria Carpentier, dochters van Agnes Candaele
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
