“Tot mijn 32ste woonde ik op de hofstee van mijn ouders in Boezinge. Daarna ben ik alleen gaan wonen en werkte ik bij een boomkwekerij en bloemisterij. Als kind deed ik niets liever dan vogelnesten zoeken. Nu nog kijk ik graag naar de vogels in de tuin bij de vijver: merels, mezen, mussen, distelvinken, groenlingen… Af en toe komt mijn vriend Georges uit Zuidschote me ’s morgens vroeg oppikken om samen bij het sas van Boezinge langs de vaart vogels te spotten.
Ik sta altijd vroeg op en ik ga vroeg slapen. Ik heb geen tv. In de jaren ’80 had ik een tv, maar toen die versleten was, heb ik geen nieuwe gekocht. Ik had een grote tuin waar ik wilde planten hield om zoveel mogelijk leven aan te trekken: insecten, vlinders, bijen, egels, padden, noem maar op. Voor Natuurpunt hielp ik broedvogels inventariseren. Drie jaar kamden we rond de eeuwwisseling met zijn tweeën jaarlijks een gebied van 25 km² uit. We telden toen nog veel leeuweriken, maar die vind je hier vandaag bijna niet meer. Later inventariseerde ik ook amfibieën en vlinders.
Ik ben altijd alleen gebleven. Op een boerderij die te klein werd voor de evoluerende moderne tijd kon je geen inkomen genoeg verwerven om een huwelijk aan te gaan. Ik bleef er voor mijn ouders. Na hun overlijden liet ik de boerderij aan mijn zus en ging zelf alleen wonen. Ik was toen 32 jaar. Ik leerde iemand kennen, maar dat is op het laatste misgelopen. En toen ben ik niet meer herbegonnen. Alleen blijven heeft zijn voordelen. Je doet wat je wilt. Ik heb veel tijd in de natuur doorgebracht. Om vlinders te inventariseren bijvoorbeeld, samen met mijn vriend Georges.
Soms schrijf ik iets. Een haiku, een gedicht of enkele gedachten. Ik schreef ooit een kortverhaal. Voor de medewerkers in Home Vrijzicht schrijf ik af en toe een aanmoediging of een bedankje. Dat hang ik dan aan mijn deur, zodat iedereen het kan lezen.
Natuur, vrede en geloof. Daar draait mijn leven rond. Ik luister elke dag naar Radio Maria. Ik vind rust in het geloof. Mijn vader was soldaat in Wereldoorlog I. Hij vertelde daar niet veel over, maar je voelde dat daar dingen gebeurd waren die hij met zich meedroeg. Ik was 7 jaar toen Wereldoorlog II uitbrak. Als kleine jongen besef je niet wat er aan het gebeuren is, maar die herinneringen houden me nog altijd bezig.
Ik heb vele mooie herinneringen. Van toen ik als radioamateur contacten legde over de hele wereld. Of van toen ik in Ieper volwassen analfabeten als vrijwilliger hielp met leren lezen en schrijven. In Home Vrijzicht heb ik ook vrijwilligerswerk gedaan van 2000 tot 2015. Ik moest er mee ophouden door reuma en osteoporose. Ik kon me nauwelijks nog bewegen van de pijn!
Vandaag voel ik me beter dan toen. Ik kan nog goed stappen met een rollator. Ik jeun me hier. In de tuin staat een vlinderstruik en af en toe ga ik er de vlinders tellen. Of ik speel petanque met de andere bewoners. Er is altijd iets te doen.”
Henri Castryck
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
