“Toen ik in 1984 afstudeerde, was het niet evident om vast werk te vinden. Ik was zenuwachtig op mijn sollicitatie, maar zuster Stella was erg vriendelijk. Ze gaf me een rondleiding. En ik kreeg de job! Superblij was ik. Misschien was ik liever in een ziekenhuis of in de thuisverpleging begonnen, maar het belangrijkste was: ik had een vaste job.
Als verpleegkundige was ik vooral technisch goed voorbereid. In Home Vrijzicht ontdekte ik een ander belangrijk aspect van ons beroep: het sociale, het menselijke. Bewoners brengen hier het laatste deel van hun leven door. Wij willen dat leven zo aangenaam mogelijk maken en er zin en betekenis aan geven, hoe beperkt ook.
Door de jaren heen ben ik blijven groeien als verpleegkundige. Ik kreeg kansen en ik heb ze genomen. Zo werd ik achtereenvolgens RVT-verantwoordelijke en teamhoofd en was ik 20 jaar lang hoofdverpleegkundige. Toen kreeg ik de kans om de palliatieve zorg uit te bouwen in Home Vrijzicht.
De palliatieve gedachte is om mensen in hun laatste levensfase vooral veel levenskwaliteit te geven. Als mensen pijnvrij, comfortabel en in een vertrouwde omgeving afscheid kunnen nemen, is dat iets bijzonders. Het is goed om het gesprek daarover tijdig aan te gaan. Wij moedigen deze gesprekken aan, maar we dringen niets op. We luisteren vooral naar wat de mensen zelf willen. Ik hoef dat gelukkig niet alleen te doen, maar als palliatief referente ben ik de aanspreekpersoon als iemand vragen heeft.
Naast die palliatieve opdracht ben ik een van de mentoren die nieuwe medewerkers begeleidt. We hechten daar veel belang aan. Hoe sneller nieuwe collega’s zich hier thuis voelen en de cultuur van Home Vrijzicht kennen, hoe beter.
Home Vrijzicht heeft een sterke traditie van openheid en vriendelijkheid. Zoals ik hier 37 jaar geleden warm verwelkomd werd, zo doen we dat nog altijd. Het is vandaag moeilijker om voldoende collega’s te vinden. Toch is de ouderenzorg een fantastische sector voor mensen die zich willen engageren. Als mentor deel ik mijn ervaringen, maar ik sta ook open voor vernieuwing. De stagiairs en de jonge medewerkers houden me alert. Ik probeer hen te tonen dat ze hier de ruimte krijgen om zich te ontplooien, als ze maar de kansen grijpen.
Een gebeurtenis die in mijn geheugen gegrift staat, is de brand op 10 december exact 25 jaar geleden. Het was op een zondagavond. Ik werd opgebeld door een van de zusters. Met vereende krachten hebben we de nacht doorgewerkt. Een televisietoestel was geïmplodeerd. Er vielen twee doden. Mijn taak was onder meer om de familieleden van de slachtoffers op te bellen. Ik krijg die nacht niet uit mijn geheugen. Hoe je in zo’n situatie op adrenaline werkt en zo goed mogelijk probeert te doen. Het enorme samenhorigheidsgevoel ook! We hielpen elkaar erdoor. Dat creëerde een ongelooflijke band.
Ook corona heeft ons in de eerste fase dichter bij elkaar gebracht. We gingen ervoor! En we gaan er nog altijd voor! Maar je merkt dat deze aanslepende crisis op iedereen begint te wegen. Collega’s vallen uit, we zijn met te weinig. Het is in elk woonzorgcentrum en in elk ziekenhuis het geval.
En toch blijft dit zo’n mooie job. De sociale contacten, de doorgroeimogelijkheden, de relaties die je hebt met de bewoners, de sfeer onder de collega’s, het afwisselende werk, de vele mooie momenten… Ik had het niet willen missen.”
Hilde Dewaele
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
