“Van jongs af aan heb ik een hart voor het Rode Kruis. Ik geef al jaren bloed en plasma. Toen de corona-epidemie losbarstte, vroeg het Rode Kruis mij of ik tijdelijk vrijwilligerswerk wou doen in een zorgvoorziening. Er waren dringend extra handen nodig. Ik had daar geen ervaring mee, maar na een kleine aarzeling heb ik toegezegd. Zo kwam ik in Home Vrijzicht terecht.
Twee keer per week nam ik de koffietoer voor mijn rekening. Door de quarantaine mochten bewoners niet meer samen koffiedrinken, maar elk op zijn kamer. Ik trok van kamer naar kamer – een 40-tal in totaal – met een kopje koffie. Heel vlug leerde ik vele bewoners goed kennen. De mensen waren opgetogen om eens een praatje te kunnen slaan, en zelf had ik daar ook echt deugd van. Al geef je maar 5 of 10 minuutjes van je tijd, de mensen zijn zo dankbaar. De verhalen komen vlot. Sommigen zouden hun hele leven aan je vertellen, zelfs al ken je ze pas.
We zijn nu meer dan een jaar verder. Het project van het Rode Kruis is al lang voorbij. Maar ik kom nog elke week naar Home Vrijzicht. Op woensdagnamiddag vind je me in de cafetaria en ik steek graag een handje toe op het mosselfeest of andere activiteiten. Op korte tijd heb ik een hechte band met de bewoners, de medewerkers en de andere vrijwilligers ontwikkeld. Ik doe het graag en de respons van de bewoners is hartverwarmend.
De goede sfeer onder de vrijwilligers is mee te danken aan de goede coaching van Annick. Zij toont haar appreciatie, ze betrekt ons en ze gaat zelf hartelijk met de bewoners om. Niets is haar te veel. Zo’n coach hebben, stimuleert je om ook het beste van jezelf te geven. De uren in Home Vrijzicht vliegen voorbij.
Het vrijwilligerswerk betekent veel voor mij. Begin vorig jaar ben ik met pensioen gegaan na een carrière in het bankwezen. Waar ik vroeger het gevoel had dat ik moest werken, heb ik nu het gevoel dat ik wil werken. Ik help nog in een ander woonzorgcentrum, ik ben vrijwilliger bij Nestor en bij een honden- en kattenasiel. Vóór corona maakte ik geregeld een verre reis, maar dat kan nu even niet. Mijn laatste reis was naar Australië en zodra het weer kan, wil ik naar Peru. De natuur, de bevolking, de cultuur, de religies… Elke reis laat diepe indrukken op mij na.
Ik geloof in iets groters, in iets dat alles zin geeft. Ik haal daar kracht uit. De kracht van het positief denken. Als je in jezelf gelooft, kan je veel bereiken. Het zit in kleine dingen hoor. Alleen reizen, met honden gaan wandelen, vrijwilligerwerk doen… Telkens moet ik mezelf overwinnen, moet ik mezelf ervan overtuigen dat ik het kan. En dan lukt het meestal ook. Mee dankzij de steun van anderen. Als je in jezelf gelooft, gaan andere mensen ook in jou geloven.”
Ignace Gruwier
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.