“Mijn vrouw Veronique werkt al 30 jaar in Home Vrijzicht. Mijn moeder heeft hier 18 jaar gewoond. Ik heb dus al vele jaren een band met dit huis. Ik heb altijd gezegd dat ik hier als vrijwilliger zou komen helpen als ik met pensioen ging. Ik heb woord gehouden.
Mijn moeder is hier altijd goed verzorgd. Ze vond hier een tweede thuis. Ze kreeg mettertijd dementie. Op het einde herkende ze me niet meer. Maar ik weet dat ze hier altijd goed omringd is geweest. Mee dankzij de inzet van vrijwilligers. Ik heb zelf ervaren dat vrijwilligers wel degelijk het verschil kunnen maken. Dat motiveerde me.
Ik ben nu al vier jaar actief als vrijwilliger. Ik maak wandelingen met bewoners in een rolstoel. Ik ga mee naar de markt in Poperinge, waar we ook een terrasje doen… Door corona stond dat wat op een laag pitje, maar met de lente in aantocht oogt de situatie een stuk beter. Wie weet kunnen we weer eens op uitstap naar Plopsaland of mogen we weer dromen van een shownamiddag in het cultureel centrum.
Hebben ze me ergens nodig, dan mogen ze het altijd vragen. Een handje toesteken in de cafetaria voor een verjaarsdagsfeest, een schilderij ophangen op de kamer van een bewoner… Ik doe het met plezier. Met Maria Lichtmis heb ik pannenkoeken helpen bakken en ik kijk nu al uit naar de barbecue in de zomer! Als vrijwilliger kan ik nooit het personeel vervangen. Maar ik kan hen wel wat ontlasten. Ze verdienen het. Hier wordt hard gewerkt, geloof me vrij.
Veronique is hier ooit begonnen als logistiek medewerker. Ze heeft daarna een tijd in de cafetaria gewerkt. Nu is ze kringbegeleidster. Ik weet dat ze elke dag met plezier komt werken. Samen hebben we een zoon, Kenny. Hij is maag- en darmarts in het Jan Ypermanziekenhuis. We hebben ook twee kleinkinderen: Leander en Mauro. Af en toe passen we op hen. Kleinkinderen zijn fantastisch! Je kunt er meer tijd voor maken dan voor je eigen kinderen vroeger. Dat vinden ze heel plezant.
Zelf ben ik al op mijn 16de gaan werken. Mijn vader had een kleine garage met een café erbij. Een ondenkbare combinatie vandaag, maar dat zag je wel meer in die tijd. Toen ik 16 was, raadde vader me aan om mee te doen aan het examen van de toenmalige RTT. Een goede job, een vast contract, dat was belangrijk. Ik slaagde en ik ben mijn hele leven bij de RTT – later Belgacom, vandaag Proximus – blijven werken. Ook Veronique werkt al sinds ze 14 jaar was. Eerst in de fabriek, later in Home Vrijzicht. Zo ging dat wel vaker. Verder studeren was toen nog niet zo evident voor iedereen.”
Jacques Vlaemynck
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
