“Home Vrijzicht lijkt wel een rode draad in mijn leven en carrière te zijn. Ik was een jaar of negen toen ik samen met mijn grootvader geregeld een bezoek bracht aan zijn ouders, Germaine en Jerome. Ik herinner me nog goed de speelgoedkast in de cafetaria (lacht).
Ik groeide op in Woesten, samen met mijn oudere broer. Een tweede herinnering aan Vrijzicht dateert van tijdens mijn schoolperiode. Ik volgde de richting ‘gezondheid- en welzijnswetenschappen’ in de ‘Lamotjes’ (het huidige Immaculata) te Ieper. Mijn kijkstage gebeurde toen op het gelijkvloers.
Na deze studies koos ik voor de opleiding ‘verpleging’ aan het Katho te Kortrijk. Ik was er rotsvast van overtuigd om op pediatrie te gaan werken. Tot op één van mijn stages… toen zag ik in dat naast het zorgen voor de jonge patiënten heel wat meer kwam kijken. Ik had het moeilijk, ik kon moeilijk loslaten en had andere verwachtingen. Ondertussen was ik al 2 jaar aan het studeren. Nog één jaar en ik was verpleegkundige. Maar mijn gevoel zat niet juist, ik was niet meer overtuigd om mijn studies af te werken. Dit is niet wat ik zocht.
Op mijn 17de leerde ik mijn man, Karel kennen. Hij was een goede vriend van mijn broer. Hij zag dat ik het moeilijk had met mijn studiekeuze en bleef mij steunen. Hij gaf me de raad om mijn hart te volgen. ‘Je jobkeuze is belangrijk en is iets wat de rest van je leven bepaalt’, vertelde hij me. Met een bang hartje trok ik naar mijn ouders om hen het nieuws te brengen.
Tijdens mijn stages kwam ik al in aanraking met ergotherapie en daar lag mijn hart. Ik informeerde bij Howest te Kortrijk om deze opleiding te volgen. Als ik ergens mijn plek, interesse vindt, dan ga ik er 200% voor. Ja, ik ging ergo studeren. Ook al was dit opnieuw beginnen.
Ondertussen besloten Karel en ik te gaan samenwonen. We huurden een huis in Elverdinge. Karel was gestart met werken terwijl ik opnieuw begon te studeren. Tijdens mijn studies wou ik ook wat centen verdienen en zo mijn bijdrage te leveren. Zo kwam ik voor een derde maal terecht bij Home Vrijzicht. Tijdens de vakantieperiodes en in de weekends ging ik er aan de slag als vakantiemedewerker. Ik was er graag en leerde het huis beter kennen. Zo besloot ik mijn bachelorproef ‘De boom in met vallen’ (valpreventie) te maken in Home Vrijzicht.
Na mijn studies had ik geluk, ik kreeg een vervangingscontract aangeboden als ergotherapeut, ik was in de wolken! Ik kende Home Vrijzicht al. Het was niet nieuw voor me, als startende is niet altijd evident om je plek te vinden. Ik voelde er me meteen thuis komen. De vervanging liep op zijn einde en jammer genoeg was er op dat moment geen vacature vrij voor mij. Ik begon te solliciteren maar kreeg te horen dat er geen vacatures waren. Dit kan je op vandaag nog moeilijk indenken.
In Westrozebeke kreeg ik uiteindelijk een aanbod, ik mocht er iemand tijdelijk vervangen. Het was een kleinschalig woonzorgcentrum met amper 50 bewoners. Met de kennis die ik vanuit Elverdinge al had opgedaan, kon ik al heel wat realiseren en uitbouwen. Ze waren tevreden van mij en boden mij de kans om een vast contract te tekenen.
Op dat moment hadden Karel en ik net een oude hoeve in Bikschote gekocht. We stonden op trouwen. Dus heel wat werk en plannen voor de boeg. Of het voorbestemd was of niet, dat laat ik in het midden… maar één week voordat ik ging trouwen én mijn vast contract in Westrozebeke ging tekenen, zat ik ziek thuis. Ik was geveld door de griep… Tijdens diezelfde week kreeg ik telefoon vanuit Elverdinge… Zal het nooit vergeten, Hilde vertelde me dat er een vaste plek ergo was vrijgekomen. Ze vroeg me of ik geïnteresseerd was. Wat een tweestrijd op dat moment. Westrozebeke of Elverdinge? Misschien was het geen goed idee om in Westrozebeke te blijven? Een klein huis, misschien zou ik na een tijd vast komen te zitten? Bovendien had ik al goede ervaringen met Home Vrijzicht. Er heerste een goede sfeer, er gebeurden heel wat mooie initiatieven én de visie sprak me hard aan. Het stond vast, ik besloot om voor Elverdinge te kiezen.
Ik startte er als ergo in een vast team. Toen de functie als verantwoordelijke vrij kwam, vroeg men mij of dit niks voor mij was. Ik was amper 24 jaar. Ik had een bang hartje om eraan te beginnen maar ik greep mijn kans. Gelukkig kon ik rekenen op de nodige steun, vormingen en vertrouwen om in deze functie te groeien.
Ondertussen sta ik als gelukkige mama van 3 kinderen ver (lacht) en als coach van kring 6, een multidisciplinair team van 16 medewerkers. Dit team bestaat uit kinesisten, ergotherapeuten, medewerkers van de Regenboog en Zonnestraal, een logopedist, een fysiek therapeut, een animatrice en de pastor.
Ik ben bijzonder fier op ons team. Er is heel wat expertise en talent in het team, we vullen elkaar aan. Dit komt het huis en de bewoners helemaal ten goede! Bovendien zijn we een tijd terug met het woonleefteam en de referenten dementie op weg gegaan. Heel wat warme en zinvolle initiatieven, dit typeert Home Vrijzicht. Je krijgt er kansen, ik ben daar het levende bewijs van.
Soms denk ik aan wat onze kinderen ooit gaan doen. Ik kan alleen maar hopen dat ze even goed hun plek kunnen vinden zoals ik en hun zelf kunnen en mogen zijn.”
Joyce Lermyte,
kringcoach kring 6
ergotherapeute,
referente dementie,
lid van woonleefteam.
Volg de verhalen via onze Facebookpagina. Elke woensdag verschijnt een nieuw verhaal.
