“Ik heb een hele sterke band met mijn opa André. Hij heeft zoveel voor mij en mijn broer gedaan toen we klein waren. Wilden we ergens naartoe? Dan bracht hij ons. Hij werkte bij de spoorwegen. Af en toe nam hij ons mee met de trein naar Kortrijk, waar we een stuk taart gingen eten. Maar hij bouwde ook een kippenhok en vogelhuisjes voor ons. Hij was handig en keigoed in zoveel dingen.
Sinds drie jaar woont hij in Home Vrijzicht. Dat was een grote aanpassing. Sinds het overlijden van mijn oma ging hij zienderogen achteruit. Ze waren twee handen op één buik. Zag je de een, dan zag je de ander. Hij heeft haar overlijden nooit echt verwerkt. Hij wordt nog emotioneel als we over haar praten.
Hij aanvaardt moeilijk hulp. Dat was zo toen hij nog thuis woonde en het is nog altijd zo. Als hij ergens pijn heeft, zal hij het niemand zeggen. Zelf vind ik het belangrijk dat hij altijd mooi en net gekleed gaat. Hij is 84 jaar en hij ziet er nog goed uit. Maar je kan hem niet dwingen hoor. Hij heeft zijn eigen gedacht.
Mijn mama is zijn enige dochter, maar hij krijgt ook elke week bezoek van zijn zus Denise. Ze gaan nog vaak op stap samen. Zij is een belangrijkste steunpilaar voor hem.
Ik had het eerlijk gezegd niet verwacht, maar opa neemt hier geregeld deel aan de activiteiten. Koken, paasstukjes maken, bloemschikken… Hij is nog altijd handig. Hij praat niet zoveel meer over zijn huis in Ieper. Home Vrijzicht is zijn nieuwe thuis. Hij heeft het aanvaard.
Ik ben zelf zorgkundige. Ik werk in een ander woonzorgcentrum. Home Vrijzicht is een goede thuis, met medewerkers met het hart op de juiste plaats. Onlangs ben ik mee op uitstap geweest naar zee. Opa straalde met zijn voeten in het water. En nog meer toen we garnaalkroketten en een ijsje aten. Op zijn verjaardag ben ik met hem naar de paters in West-Vleteren geweest. Dat deed hij vroeger met oma. Ik droom ervan om nog eens met hem met de trein naar Kortrijk te reizen voor een lekker stuk taart met een kop koffie. Ja, hij is een levensgenieter.
Mijn oma overleed toen ik nog vrij jong was. Ik heb niet bewust afscheid van haar kunnen nemen. De laatste jaren met mijn opa wil ik wel heel bewust beleven. Ik zie hem echt graag, net als mijn andere grootouders. Ik hoop dat ze nog lang leven en dat ik nog vele mooie herinneringen kan maken met hen. Het hoeven geen spectaculaire dingen te zijn hoor. Opa André zien genieten op een wandeling of in de tuin bij de visvijver hier, maakt me al gelukkig.”
Niels Verbeerst, kleinzoon van André Verfaillie
Volg onze verhalen op de Facebookpagina
