“Ik kan niet goed stilzitten. Ik voel me te jong om een hele dag aan een bureau te zitten. Tijdens mijn stages voor de opleiding sociaal werk, had ik wel geregeld contact met familie van bewoners, maar ik wou méér doen. Daarom besloot ik om een bijkomende opleiding ergotherapie te volgen.
Als ergotherapeut maak je elke dag het verschil voor mensen. Je ziet bewoners evolueren. Ja, ook in een woonzorgcentrum kunnen we mensen met de juiste ingrepen nog vooruit laten gaan. Blijven bewegen is een gouden raad.
Ik ben tussen oudere mensen opgegroeid. Mijn mama zorgde vroeger voor haar grootouders en vandaag ook voor mijn oma. Respect voor ouderen kreeg ik met de paplepel mee. Ik heb een nauwe band met mijn oma. Toen mijn beide ouders uit werken gingen, voedde zij me mee op. Ze leerde me naaien en breien. Ze leerde me om blij te zijn met kleine dingen. Dat kleine geluk zie ik nog elke dag in Home Vrijzicht: bewoners die genieten van een kop koffie, een gesprekje, een uitstap naar zee…
Natuurlijk is het niet al rozengeur en maneschijn, maar in De Regenboog, waar mensen met dementie overdag activiteiten en ondersteuning op maat krijgen, wordt ook veel gelachen en plezier gemaakt. Elke bewoner heeft zijn of haar karakter. Het is soms wat zoeken, maar we proberen iedereen een fijne dag te bezorgen. Het lukt niet altijd, maar we blijven ervoor gaan.
Ik ben graag tussen de mensen, maar ik heb evenzeer nood aan tijd voor mezelf. Ik zoek graag de natuur op. Vroeger trok ik er dikwijls op mijn eentje met een tent op uit, maar ’s winters is dat net iets te koud. Daarom heb ik nu een kleine camionette ingericht met een matras, zodat ik daarin kan overnachten. Bijna elke vrije dag en elk weekend trek ik erop uit. Alleen. Het geeft me rust om dan alles los te kunnen laten.
Als ik onderweg ben, fotografeer ik. In de natuur of in leegstaande gebouwen: stille kerken, oude fabrieksgebouwen, verlaten huizen, ruïnes… Ik snap dat sommigen dat misschien eng of luguber vinden. Ik ben niet naïef, maar ik wil mijn leven niet door angst laten leiden. Alles wat geschiedenis is, trekt me aan. De catacomben in Parijs, de mergelgrotten in Kanne, overblijfselen van de oorlog, maar ook olielampjes of oude meubeltjes die ik zelf opknap. Ik hou enorm van die oude spullen. Soms denk ik dat ik in de verkeerde tijd ben geboren.
Mijn mama is mijn beste vriendin. We zijn twee handen op een buik. We zijn alle twee plantrekkers. We staan ons mannetje. En later wil ik voor mijn mama zorgen. Ik weet dat zij dat belangrijk vind en ik zal dat met veel liefde doen.”
Lisa Matten
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
