“Het begon met gewone vergeetachtigheid. Dat zal wel van de ouderdom zijn, stelden we onszelf gerust. Maar al snel bleek er meer aan de hand. Het onderzoek in de geheugenkliniek maakte een einde aan de twijfel: het was dementie.
Mijn mama, Madeleine Popelier, bleef zo lang mogelijk bij mijn vader wonen. De laatste weken thuis was het niet meer houdbaar. Ze liep geregeld weg, ze wilde haar huis niet meer binnen en ze ging op zoek naar haar ouderlijk huis van vroeger. Mijn vader herkende ze soms niet meer. ‘Mijn man is veel jonger dan jij,’ zei ze dan. En in mij herkende ze haar jongste broer Michel, die beroepsmilitair was geweest en in Duitsland woonde. We maakten ons voortdurend ongerust.
In 2016 verhuisde ze naar Home Vrijzicht, waar mensen met dementie overdag in De Regenboog terechtkunnen. Daar zijn er activiteiten op hun maat. Mijn mama voelt zich er goed.
Voor mijn vader, die bijna 92 jaar is, is het zwaar. Hij heeft mijn moeder altijd gekend als een levenslustige vrouw. Ze woonden in ’t Vogeltje, een gehucht tussen Poperinge en Proven. Mijn moeder hielp de zusters van het plaatselijke klooster met de oogst van de hoppe, de aardappelen en de suikerbieten.
Ook voor mij was het in het begin erg confronterend. Je gaat op zoek naar informatie, je probeert inzicht te krijgen in wat dementie is en hoe het zich ontwikkelt. Iris van de sociale dienst en hoofdverpleegkundige Liesbet hebben me daar altijd goed bij geholpen.
Als ik op bezoek kom en mijn mama zie glimlachen, dan weet ik dat ze tevreden is. Praten lukt haar niet meer, maar ze is er precies nog graag bij. Soms doet ze iets met haar handen. Plukt ze in gedachten hoppe? Doet ze handwerk? Ik weet het niet.
Vijf jaar woont ze nu in Home Vrijzicht. Het is een proces van aanvaarding. Ik blijf het jammer vinden dat het zo moet lopen. Tegelijk ben ik blij met hoe ze hier opgevangen wordt. Het geduld en de inzet van de zorgmedewerkers zijn bewonderenswaardig.
Mijn vader blijft het er moeilijk mee hebben. Hij hoopt nog altijd dat zijn vrouw op een dag beter wordt. Ze zijn 67 jaar getrouwd.
Mijn moeder is nu 88 jaar. Iedereen hoopt natuurlijk om gezond en helder van geest oud te worden. Ik ken iemand van bijna 104 jaar die nog thuis woont en kookt en de krant leest… Maar elk heeft zijn eigen leven. Sommige mensen sterven jong. Andere mensen krijgen lichamelijke klachten of dementie. Wat helpt, is dat mijn moeder een gelukkig leven heeft gehad. Ze was altijd bezig. Ze was een tevreden vrouw. En ze blijft mijn moeder.”
Marc Worm, zoon van Madeleine Popelier
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
