“Ik heb al vlug leren relativeren in het leven. Mijn eerste huwelijk eindigde in een scheiding. Ik verloor mijn tweede partner aan kanker. Ik was 34 jaar en weduwe. Veel tijd om te treuren had ik niet want ik moest er zijn voor mijn 3 kinderen uit mijn eerste huwelijk. Ja het leven loopt niet altijd zoals je wil. Maar hoe je het nu draait of keert, de tegenslagen maken je sterker, je leert makkelijker relativeren. Ik sta positief in het leven en geniet van kleine dingen. Intussen leerde ik mijn 3de partner, Stefaan kennen.
Ik heb goede herinneringen aan Home Vrijzicht. De moeder van Stefaan woonde er een 3-tal jaar. Ik ging vaak bij Angèle op bezoek. En maakte zo al kennis met het huis, de bewoners en het personeel. Ze stierf op 89-jarige leeftijd in 2012. Het zelfde jaar dat ik mijn mama verloor.
Eind 2012 dwongen gezondheidsredenen me te stoppen met werken. Ik ben steeds een bezige bij geweest dus ik moest iets om handen hebben. Ik schreef me in voor een naaicursus en startte met breien en haken. Ik zocht naar een alternatief om me nuttig te maken en om onder de mensen te komen. Zo ging ik aankloppen bij Home Vrijzicht. Ik kon er starten als vrijwilliger en engageerde me in de cafetariawerking.
Ik kwam er terecht in een goede, warme groep mensen van vrijwilligers en medewerkers waar ik me meteen thuis voelde. Mijn papa kwam wat later ook hier inwonen. Hij is hier altijd graag geweest. Ik herinner me nog dat hij zo trots was om te zeggen ‘Marcelline, ja dat is mijn dochter, zij werkt hier.’
Intussen zijn we 10 jaar ver en ben ik nog steeds met veel plezier vrijwilliger in huis. Ik voel me hier goed en haal er heel veel voldoening uit. Ik bouwde hier al veel mooie vriendschappen op. We gaan door dik en dun voor elkaar. Als ik thuis kom na een dagje vrijwilligen ben ik helemaal in mijn sas. Mijn partner, Stefaan merkt dit ook op en zegt me vaak: ‘Maar wat is dat nu met jou?’ (lacht).
Het zorgen zat al van jongsaf aan in mijn bloed. Eigenlijk wou ik voor verzorgende of misschien verpleegkundige gaan studeren. Maar dat mocht niet van mijn ouders. Ik was de jongste van vier kinderen en diende in hun voetsporen te volgen. Allen hadden een bureaujob…. Maar wat ben ik blij dat ik ‘de zorgmicrobe’ via mijn jongste dochter, Stephanie kon doorgeven! Ze werkt als psychiatrisch verpleegkundige. Gelukkig kan ik mijn ei kwijt in mijn vrijwilligerswerk. Vrijwilligen helpt en kan zoveel betekenen voor anderen al jezelf!”
Marcelline Derdaele, vrijwilliger
Krijg je niet genoeg van onze verhalen? Hou onze Facebookpagina in de gaten.
