“We zijn beiden opgegroeid op de boerderij. Ikzelf in Geluveld, André in Kruiseke (Wervik). Ik als jongste van het gezin, hij als oudste. We liepen school tot ons 14 jaar, daarna was het meer dan gewoon om meteen op de boerderij aan de slag te gaan.”, vertelt Margriet. “Het boerenleven maakte eigenlijk het grootste deel uit van ons leven.”, glimlacht André. “Noem de verschillende gewassen gerust op. Van aardappelen, tarwe tot vlas en tabak, wij teelden die.”
“We kennen elkaar van kleins af. Onze wegen kruisten elkaar geregeld. Zo kwam mijn vader vaak meehelpen bij ‘Carbon’s’, de hofstede van Margriet. Op een dag mocht ik eens mee. Ik was op dat moment allesbehalve geïnteresseerd in het werk van m’n vader, als je me begrijpt…”, lacht André. “Inderdaad snotneus!”, grapt Margriet terug.
“Ondertussen riep de dienstplicht.”, vertelt André. “Ik vertrok voor 18 maand bij ‘den troep’, het leger. Ik was gekazerneerd in Turnhout en later in Duitsland. Daarna nam ik de draad terug op in de boerenstiel. De seizoenen volgden elkaar op. Eveneens het werk op het land, van het planten/zaaien tot het oogsten. Intussen werden Margriet en ik een koppel.”
“We zijn in 1960 getrouwd en gaan samenwonen. De Brandhoek was onze thuis.”, vertelt Margriet. “Tot we bezoek kregen in 1979...”, vertelt André. “De baan Poperinge – Ieper diende aangelegd te worden en ons huis moest hiervoor wijken. We weken met ons gezin uit naar Beselare.”
“Ja in Beselare zal men ons nog kennen. Zo’n oude Belgen maken ze niet meer!”, grapt André. “Een wagen hadden we niet, enkel een tractor. Ik was er zo trots op. Elke verplaatsing gebeurde met de tractor. Als we beiden op weg waren, zat Margriet achteraan. Zie je die foto daar? Herken je ons? Ikzelf aan het stuur, Margriet warm ingeduffeld op een aantal kussens.”
“Sinds het najaar van 2023 wonen we in Home Vrijzicht. Nooit gedacht dat ik ooit in een woonzorgcentrum zou wonen. Iedereen hoopt natuurlijk het geluk te hebben om thuis te kunnen blijven wonen. Maar we konden niet anders. We sukkelden beiden met onze gezondheid. Thuis blijven was geen optie meer.”, vertelt Margriet. “Dankzij onze schoondochter, Brunhilde kwamen we in Elverdinge terecht.”
“Ik had het niet zo moeilijk om afscheid te nemen van onze thuis maar van onze hond. Zie je daar de foto? Dat was ons Bertje. Gelukkig kreeg hij een nieuwe en goede thuis bij kennissen. Dat is een grote troost en opluchting voor mij.”, geeft André toe. “En ik moet eerlijk bekennen, de tijd gaat snel. We zijn gelukkig hier en goed omringd. De familie komt geregeld op bezoek en doet ons groot plezier.”
“We hebben een comfortabele, ruime koppelkamer.”, zegt Margriet. “We kijken uit op de baan Ieper – Veurne. Ik hou van de dynamiek en geniet van het uitzicht. Maar we zitten ook graag in ‘compagnie’. We leerden al heel wat bewoners kennen. Samen gezellig tafelen of een activiteit meepikken, daar krijgen we niet genoeg van.”
“We houden ervan om op stap te gaan.”, vertelt André. “Ik herinner me onze fietstocht met de plateaufiets als het bezoek aan de geitenboerderij. We reden afgelopen zomer langs landelijke wegen, tussen de velden. Op de Caprinehoeve proefden we terug van het boerenleven, tussen 2500 geiten weliswaar. Dit waren één voor één de schoonste belevingen in ons leven en we wonen hier nog maar net een jaar!”
Margriet Carbon en André Knockaert
