“Ik ben geboren en opgegroeid in Elverdinge. Later heb ik op verschillende plaatsen gewoond, maar vandaag woon ik opnieuw in Elverdinge. Ik ken Home Vrijzicht dan ook al mijn hele leven.
Toen mijn broer Bernard erg ziek werd, wou hij graag in een flatje van Home Vrijzicht komen wonen. Hij was echter te ziek daarvoor. Hij heeft hier wel twee weken palliatieve zorg gekregen en is dan in 1998 overleden. Hij woonde toen nog bij mijn moeder thuis, die al een lichte vorm van dementie had. Daags na de begrafenis van mijn broer is mijn moeder naar Home Vrijzicht verhuisd. Het was een moeilijke periode.
Mijn zus, mijn broer en ikzelf zijn in die jaren heel vaak op bezoek gekomen. Mijn mama heeft hier nog vier jaar gewoond.
In 2007, vijf jaar na haar overlijden, ben ik met vrijwilligerswerk begonnen in Home Vrijzicht. Eerst sprong ik bij in de cafetaria, later deed ik de koffieronde bij de bewoners op de kamer. Ik sloeg overal een praatje. Ik deed dat graag. Maar met corona ben ik uit voorzichtigheid gestopt. Vandaag is de koffieronde vervangen door een koffiemoment op de kring. Nu houd ik elke dinsdagnamiddag het winkeltje Snuisterhoek open. Bewoners, familieleden, medewerkers en zelfs buurtbewoners kunnen er kleine boodschappen doen: verzorgingsproducten, drankjes, geschenken, snoep… Kom gerust eens langs!
Waarom ik voor vrijwilligerswerk kies? Ik kom graag onder de mensen. Ik steek graag een handje toe. Ik kom hier gewoon graag. Onlangs ben ik croques komen helpen bakken. Dat is leuk om te doen! Daarnaast haak ik graag en veel. Ik maak allerlei spulletjes: kippen, haantjes en mandjes voor Pasen of kerstboompjes en sneeuwpoppen met Kerstmis. Die verkopen we dan op de kerstmarkt en in het winkeltje. Ik maak ook kussens, poppen, mutsen en truien. Op dit ogenblik haak ik een Harry Pottertrui voor mijn zoon.
Ach, ik heb altijd zoveel te doen. Mijn man en ik gaan vaak op reis. In november trokken we naar Zuid-Afrika. Ik heb vijfduizend foto’s gemaakt. Ik zou die moeten sorteren, maar ik zie er geen beginnen aan. Ik had heel lang naar die reis uitgekeken. Het was voor mijn zestigste verjaardag, maar door corona hebben we de reis drie keer moeten uitstellen. Het was een schitterende reis. Maar wanneer ik eens tijd heb voor die foto’s, dat weet ik nog niet.”
Marleen Ameel
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
