“De pijn in mijn rug zal niet meer overgaan, zegt de dokter. Het is niet meer te opereren. Maar ik ben geen trunte. Of je je goed voelt of niet, bepaal je voor een groot deel zelf.
Ik ben hier content. Thuis ging het niet meer. Ik woonde 60 jaar lang tussen De Panne en Koksijde. Oorspronkelijk ben ik van Wulpen. Mijn vader werkte bij een boer. We hadden zelf ook een beetje land en we hielden konijnen, duiven en een varken.
Mijn man is 13 jaar geleden overleden aan kanker. Zijn laatste jaren heeft hij afgezien, maar ik heb hem verzorgd zo goed als ik kon. Toen ik achterbleef, woonde ik alleen. Maar ik heb me nooit eenzaam gevoeld. Mijn dochter Magda hielp me met de boodschappen en zo. Ik heb nooit leren autorijden. Ik heb ook twee kleinkinderen, Davy en Cindy.
Dat ik nu in Elverdinge woon, komt trouwens door mijn dochter. Zij woont hier al jaren. Meer zelfs, mijn kleindochter Cindy werkt in Home Vrijzicht! Ik was het hier snel gewoon. Neen, ik mis de kust niet.
Ik was niet bang voor het woonzorgcentrum. Ik heb zelf 20 jaar vrijwilligerswerk gedaan in wzc Sint-Bernardus in De Panne. Ik deed vooral naaiwerk en herstelde kleren van bewoners. Vandaag zou me dat niet meer lukken. Mijn handen zijn versleten.
Ik ben nu 92 jaar. Ik heb de wereld zien veranderen. Ik had net mijn plechtige communie gedaan toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Ons huis in Wulpen werd verwoest in een bombardement. Mijn broer en ik moesten bij mijn oom in Pervijze intrekken. We sliepen op zolder onder de dakpannen. In Wulpen bouwde mijn vader een nieuw huis. De eerste nacht dat we er woonden, was er alweer een bombardement vlakbij.
Ik herinner me ook hoe we elke dag vóór school naar de mis moesten. Ging je niet, dan trokken de nonnen punten af van je rapport. En op zondag moesten we twee keer naar de mis. Neen, ik ben niet gelovig. Al is mijn man wel kerkelijk begraven.
Ik vul mijn dagen met muziek en televisie. Deelnemen aan activiteiten lukt niet zo goed meer. Mijn rug, weet je wel. Maar op de kring ontmoet ik de andere bewoners. We komen allemaal overeen. We kennen elkaar goed.
Mijn kleindochter Cindy springt af en toe binnen. En gisteren is mijn dochter Magda hier geweest met mijn achterkleinkind Enora. Ze is net 10 jaar geworden. Door corona heb ik mijn drie achterkleinkinderen lange tijd niet gezien. Het was een fijn weerzien.”
Martha Coopman
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
