“Op vrijdag liep ik de school in Woesten uit en wandelde de maandag het naai-atelier binnen om er te gaan werken. Enkele jaren later leerde ik mijn man, Jean kennen. Eens getrouwd trokken we naar Brielen. Mijn schoonmama, Rachelle hield er het café ‘De Zon’ open. Ze had haar man vroeg verloren en stond er alleen voor. Tijdens de weekends hielpen mijn man en ik mee in het café. We hebben er vele uren doorgebracht.
Vanaf de geboorte van onze eerste zoon stopte ik met werken om voluit voor het moederschap te gaan. Ik zorg nu eenmaal graag, dit zit zo in mij gebakken. Toen mijn ouders als schoonmoeder wat ouder werden, hielp ik hen vaak in het huishouden.
Vijftien jaar geleden moest ik jammer genoeg afscheid nemen van mijn man Jean. Hij stierf aan een hartaderbreuk. Dat was een harde klap voor mij die ik nog steeds probeer te plaatsen. Gelukkig kan ik rekenen op mijn familie en vrienden. Zij zijn mijn steun en toeverlaat! Mijn vier kleinkinderen zijn mijn allerliefste schatten waar ik alle tijd van de wereld voor neem. Zo vind je me vaak als de allergrootste fan langs de zijlijn op het voetbalveld voor Gustave en Achille. Tot zelfs in Meerendree, bij Gent voor Cas en om de mooie knutselwerkjes van Saar te bewonderen. Of als fiere oma die voor hen elke woensdagmiddag kookt.
Mijn goede vriendin, Jacqueline was al een tijd actief als vrijwilligster in Home Vrijzicht. Op een dag vroeg ze me: ‘Kom je eens mee met me? Ik denk dat dit iets voor jou kan zijn.’ Home Vrijzicht was niet nieuw voor me, mijn schoonmoeder heeft er een tijd gewoond en kwam er vaak op bezoek.
Zo ben ik geleidelijk in de wereld van de vrijwilligers gerold. Ik startte er met Jacqueline de koffietoer en ondertussen vind je me er in de cafetariawerking of op een of andere activiteit. Ik ben heel blij dat ik deze beslissing heb genomen. Ik ben graag onder de mensen en heb een goede band met ouderen. Bovendien leerde ik heel wat nieuwe mensen kennen.
Onlangs stierf mijn goede vriendin, Jacqueline waarmee het allemaal ooit begon… Ik blijf het er moeilijk mee hebben en mis haar, echt waar! Maar ik kan steeds terugvallen op een goede en warme vrijwilligers- en medewerkersgroep. Ik kijk er steeds naar uit om te vrijwilligen. Mijn kinderen zeggen me wel eens plagend: ‘maar mama, je woont er bijna! (lacht)’. Ik kom hier graag en zou het voor geen geld ter wereld willen én kunnen missen!”
Martine Blanckaert,
vrijwilligster
De smaak te pakken? Volg onze verhalen via de Facebookpagina. Op woensdag verschijnt een nieuw verhaal.
