“Wat ik erg waardeer aan Home Vrijzicht, is de open en collegiale sfeer. Iedereen kent elkaar. En iedereen houdt rekening met elkaar. Ik voel me als medewerker erg betrokken.
Ik heb het ooit anders meegemaakt. Vroeger werkte ik in een klein woonzorgcentrum waar je als medewerker nauwelijks telde. Had je een idee? Dan botste je op een muur. Dat is hier helemaal anders. Wie wil, krijgt hier volop groeikansen.
Ik ben een laatbloeier als verpleegkundige. Ik heb altijd gedacht dat dat niets voor mij was. Ik begon regentaat te studeren en werkte een tijdlang als penitentiair beambte in de gevangenissen van Ieper, Brugge en Antwerpen. Ik vond daar echt mijn draai niet. Uiteindelijk ben ik toch verpleegkunde gaan studeren.
Mijn mama was sociaal verpleegkundige. Tijdens mijn laatste jaar studie verpleegkunde HBO5 overleed zowel mijn mama als mijn inwonende grootmoeder binnen één maand. Dat heeft een grote impact op mij gehad. Maar ik heb doorgezet.
Van bij mijn eerste stage in een woonzorgcentrum wist ik dat ik eindelijk mijn plek gevonden had! Het contact met bewoners geeft mij zoveel energie en voldoening. Ik heb ook stage gelopen in een ziekenhuis. Maar daar krijg je niet de kans om een band op te bouwen met patiënten. Het is ook heel technisch werk. In een woonzorgcentrum staat het menselijke contact centraal.
Als verpleegkundige in een woonzorgcentrum kan je echt het verschil maken. Je werkt nauw samen met al je collega’s en je hebt voortdurend interactie met bewoners en hun familie. Dat maakt het bijzonder boeiend en waardevol. Bewoners zijn ook zo dankbaar. Ze appreciëren wat je doet en wie je bent.
Sinds kort engageer ik me samen met enkele collega’s als ambassadeur van Home Vrijzicht. Ik doe dat met veel overtuiging. Omdat de bewoners hier een goede thuis vinden. Mensen krijgen hier veel keuzevrijheid. Hier wordt niet bespaard op materiaal. We krijgen de ruimte voor echte, warme zorg. En we worden gerespecteerd als medewerkers. Wat kan je jezelf meer wensen?”
Mattias Pattyn
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
