“Ik ben opgegroeid in Brandhoek, een gehucht in Vlamertinge. Ik was de oudste van zes: vier jongens en twee meisjes. We hadden een heerlijke kindertijd in Vlamertinge. Mijn ouders zijn er altijd blijven wonen.
Alles ging goed tot mijn moeder Marie-Jeanne een jaar of tien geleden het zowel lichamelijk als mentaal moeilijk kreeg. Ze viel enkele keren, haar geheugen liet haar in de steek… Maar vader was er om voor haar te zorgen. Met de steun van een thuishulp, een poetsvrouw en maaltijdbezorging hield hij het jarenlang vol. Hij deed wat hij kon en allicht verzweeg hij tegen ons hoe moeilijk het soms was. In juli 2017 is hij ziek geworden en moest hij naar het ziekenhuis. Hij besefte dat het nooit meer als vroeger zou worden. “Zoek een oplossing voor mama,” zei hij.
Wij hebben toen een woonzorgcentrum gezocht waar ze als koppel konden wonen en waar ze zich thuis zouden voelen. Ik weet nog ons eerste contact met Home Vrijzicht. Iris van de sociale dienst nodigde ons meteen uit voor een gesprek. Ze luisterde naar ons en alhoewel er niet onmiddellijk een koppelkamer vrij was, beloofde ze een oplossing te zoeken. Ze hield woord. De eerste weken woonden mijn vader en moeder in kamers naast elkaar, maar snel daarna konden ze naar een koppelkamer verhuizen. Jammer genoeg kwam het nooit meer helemaal goed met vader. Hij moest terug naar het ziekenhuis en is kort daarna overleden.
Mama stelt het naar de omstandigheden goed. Ze is niet meer mobiel, ze vergeet alles, maar ze is hier graag. En vooral: ze voelt zich hier veilig. Zij kent de medewerkers en de medewerkers kennen haar. Ze kan nog weinig doen, maar ze geniet ervan om door het raam te kijken of in gezelschap te zitten. Ze vertelt minder en minder, soms lijkt ze helemaal weg, maar ze fleurt op als je muziek van Marva of Will Tura laat horen.
Wat voor mij en mijn broers en zussen belangrijk is, is dat mama hier goed verzorgd wordt. Ze krijgt aandacht, ze is altijd goed gewassen en mooi aangekleed. Ze vond dat zelf belangrijk en het is een teken van respect dat de medewerkers daar aandacht voor hebben.
De luisterbereidheid die we in het begin ervaren hebben, is er vandaag nog altijd. Vorig jaar hadden we een zeer open gesprek met hoofdverpleegkundige Tom en pastor Marianne. Wat als mama verder achteruitgaat? Mama is altijd gelovig geweest. Maar we hebben gezien hoeveel pijn papa op het einde van zijn leven leed en we willen niet dat mama lijdt. Het liefst zouden we hebben dat ze hier kan overlijden, waar ze zicht thuisvoelt, maar dan wel met alle comfort en zonder pijn. We hebben hier goede afspraken over gemaakt, wat een hele geruststelling is voor mij en mijn broers en zussen.
Ik voel me hier altijd welkom. Weet je, sommige dingen kan je niet veinzen. Je kan wel eens doen alsof je vriendelijk bent, maar je doorziet het snel als het niet gemeend is. Hier ervaar ik dat alles met liefde gebeurt. Het zit in vele kleine dingen. Goede communicatie, een open cultuur, respect voor de bewoners, aandacht voor mooie kamers… Op alle gebieden doet Home Vrijzicht inspanningen. Zelfs al praat mama nauwelijks nog en glipt alles door de mazen van haar geheugen, toch vindt ze hier gezelschap, respect en warmte. Ik ben daar zeer dankbaar voor.”
Michel Goeman, zoon van Marie-Jeanne Lootgieter
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
