“Vroeg of laat land je waar je het beste bij voelt. Ik ben opgegroeid in een warme thuis waar alles bespreekbaar was. We schuwden geen enkel thema. Het is misschien raar om zeggen maar ‘dood’ en ‘geloof’ liggen me nauw aan het hart. Ik herinner me nog de levendige gesprekken met m’n vader hierover.
Toen mijn vader ongeneeslijk ziek werd, gaf hij aan om niet langer in het ziekenhuis te willen verblijven maar thuis wou sterven. Het was toen 2000…. Op dat moment was er nog nauwelijks sprake van palliatieve thuiszorg, laat staan van euthanasie. Mijn moeder werd in 2007 ziek en onderging heel wat ziekenhuisopnames. Maar zij wou ondanks alles blijven gaan. Ook al was ze doodziek, ze deed er alles aan om te blijven leven.
Het contrast tussen beiden kon niet groter zijn. Mijn vader wou ‘weg’, maar kon niet. Mijn moeder wou blijven strijden tot op het einde. Zo ondervond ik van dichtbij dat elke persoon op een andere manier zijn levenseinde ziet. Ik heb mezelf toen beloofd daar ooit iets mee te doen. Bovendien is het enorm belangrijk om hierover met elkaar te spreken.
Bij de firma Barco was ik 38 jaar werkzaam vooral in het labo ‘elektronica’ van de medische afdeling. Dankbaar kijk ik terug op deze periode. Toen ik in 2011 op brugpensioen ging, viel ik even in een zwart gat. Maar mijn moment was gekomen…
Ik schreef me in voor de cursus ‘palliatieve zorg’ via het Netwerk Palliatieve Zorg Westhoek-Oostende. Van het eerste moment dat ik de cursus volgde, voelde ik me ‘thuiskomen’. Ik kan het niet anders omschrijven. Intussen ben ik actief als vrijwilliger in de palliatieve thuiszorg van dit netwerk.
Ik vind vrijwilligerswerk zeer waardevol. Ik ben een bezige bij (lacht). Zo ben ik actief bij Samana, Zorgnetwerk Ieper, de Kerkfabriek, centraal kerkbestuur Groot-Ieper en CO7.
Onlangs sloot ik me aan bij het team vrijwilligers van de Hospice Asteria, verbonden aan het woonzorgcentrum in Elverdinge. Mensen met een palliatief statuut kunnen er terecht als de thuiszorg niet meer haalbaar is of wanneer opname op een palliatieve eenheid niet noodzakelijk is.
Er zijn twee woongelegenheden met alle comfort ingericht waar de persoon samen met zijn omgeving een kwaliteitsvolle en warme opvang kunnen genieten. De zorg wordt door de vaste medewerkers vanuit het woonzorgcentrum geboden. Chapeau voor hun werk. Ze doen dit met hart en ziel! Een palliatieve situatie vraagt een specifieke aanpak. Je voelt de passie bij hen, het zorgen voor zit hen ingebakken!
Als vrijwilliger bestaat onze taak erin om er ‘te zijn’ voor de bewoner en z’n omgeving. Om te luisteren naar de mensen, een klankbord te zijn voor hen. Onlangs werd iemand opgenomen in de hospice. We hadden zo’n fijne gesprekken samen. De mevrouw was dankbaar voor wat het leven haar had gegeven. Ze genoot zo van die fijne en intense periode. Intussen nam ze in het bijzijn van haar familie afscheid van het leven, in alle rust, warmte en huiselijkheid. Daar doen we het toch allemaal voor!
Er bestaan op vandaag nog wat misvattingen rond ‘palliatieve zorg’ maar ik merk dat dit stilaan aan het veranderen is, in de positieve zin. Het thema wordt bespreekbaarder. Er gebeuren al heel wat initiatieven, gelukkig maar! En zelf kunnen we hierin ook het verschil maken. Mijn ervaring met mijn ouders leert dat het belangrijk is om hierover te babbelen. Het is immers een deel van elk van ons leven.”
Mieke Vergauwen,
vrijwilliger Hospice Asteria
