“Mijn papa had me opgebeld. Ik was meteen in de auto gesprongen. Ook de huisarts was snel ter plaatse. Als verpleegkundige wist ik onmiddellijk dat het erg was. Mijn mama was tijdens het koken op haar achterhoofd gevallen. Haar leven hing aan een zijden draadje. Elke dag ging ik met mijn papa op bezoek in het ziekenhuis. Tot ik op een dag de huisarts aan de telefoon had: hij kwam op huisbezoek bij mijn papa, maar die deed niet open. Ik vond hem in de zetel. Een hartslagaderbreuk.
Mijn broers, mijn zus en ik vertelden samen het trieste nieuws aan mijn mama in het ziekenhuis. Ze heeft beginnende dementie. Het drong niet echt tot haar door dat papa overleden was. Ze moest nog een hele tijd in het ziekenhuis blijven. Daarna mocht ze naar een revalidatiecentrum aan de kust, maar daar zou ze op een gesloten afdeling verblijven. Dat was niets voor mijn mama.
Gelukkig kwam er een kamer vrij in Home Vrijzicht. Hier ging het langzaamaan beter met haar. Al begreep ze nog altijd niet wat haar overkwam. En toen was daar plots corona. Daar had ze het zeer moeilijk mee. In De Regenboog, waar mensen met dementie activiteiten doen, werd ze zelfs agressief. In haar kamer pakte ze al haar spullen bijeen. ‘Ik ga naar huis,’ zei ze dan.
Hoed af voor het geduld en de empathie van alle medewerkers. Echt waar, ik denk dat ik het niet zou kunnen. Mijn vertrouwen in Home Vrijzicht is groot. Corona heeft een zware impact gehad op alles en iedereen, maar de medewerkers hier doen er alles aan om mijn mama op haar gemak te stellen. Niet alleen de zorgmedewerkers, maar iedereen, ook de poetsdames. Af en toe krijgt mijn mama een verwenmomentje. Dan lakt iemand haar nagels en wordt haar haar gedaan. Ja, mama wou er altijd piekfijn uitzien en dat wil ze ook vandaag nog.
Eén van mijn mooiste momenten was het bezoek van de demiclowns. Dat zijn speciaal hiervoor opgeleide zorgmedewerkers die via een rollenspel contact proberen te maken met mensen met dementie. Mijn mama wou daar eerst niets van weten. Maar de demiclowns klopten zachtjes aan en vroegen of ze even binnen mochten komen. Het was prachtig om te zien hoe zij meegingen in de dementie van mijn mama. Bijna zonder woorden, met hele kleine gebaren. En wonder boven wonder: mijn mama reageerde, ze nam deel aan het spel, ze ging erin op. Ik werd er emotioneel van. Het was ontroerend om te zien. Chapeau, demiclowns!
Ik heb veel geweend de afgelopen tijd. Het was vaak lastig. Bezoek achter glas, terwijl je weet dat je mama niet begrijpt wat er allemaal gebeurt… Ik hoop maar dat we nu altijd kunnen blijven komen. Als ikzelf, mijn zus of een broer op bezoek komt, is ze gelukkig. Het is ook fijn dat wij als familie bij alles nauw betrokken worden. Toen we bij enkele praktische afspraken vragen hadden, hebben we een open gesprek gehad met de hoofdverpleegkundige, een medewerkster van de sociale dienst en de ergotherapeut. Dat heeft ontzettend veel deugd gedaan.
Mijn mama maakt zelf nog zoveel mogelijk eigen keuzes. Ze mag uiteraard altijd samen met de andere bewoners eten, maar eet ze liever alleen, dan kan dat. Slaapt ze graag eens uit? Dan doet ze dat. Het zit in vele kleine dingen. Af en toe nemen wij mama eens mee. Dan koken we haar lievelingsgerecht: tong met frietjes in de zomer of hutsepot in de winter. ‘En nu ga ik terug naar huis,’ zegt ze dan plots na de maaltijd. En ze bedoelt: Home Vrijzicht. Haar thuis. En als ze dan terug is, dan geeft ze het personeel een knuffel. De dag erop is ze de uitstap al vergeten. Maar dat geeft niet. We hebben samen genoten van het moment. Dat is wat telt.”
Nele Carpentier, dochter van Veronique Delfosse
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
