“De appel valt niet ver van de boom. Het zorgen voor is me van jongs af met de paplepel meegegeven. Ik ben de oudste van 5 kinderen. We woonden op een grote boerderij in Zuidschote. Groeide er op in een warm gezin waar zorgen en werken nooit veraf waren. Mijn grootvader was burgemeester van Zuidschote en woonde bij ons in. Zo gingen we vaak mee op tal van bezoeken en gelegenheden. Toen mijn vader op pensioen ging, bracht hij wekelijks een bezoek aan de inwoners van Zuidschote en omstreken die in het ziekenhuis lagen. Zo zie je maar, wat je van jongs af als evident ervaart, werpt zijn vruchten af.
Ik volgde de richting ‘Huishoudkunde’ en studeerde af als regentes. Op 20-jarige leeftijd mocht ik meteen starten. Eerst in Merkem, wat later in Roesbrugge. Het Onze Lieve Vrouwe-Instituut in Poperinge werd mijn vaste stek. Ik gaf er les ‘toegepaste wetenschappen’, maatschappelijke vorming’ en ‘koken’ in de richting Sociale en Technische Wetenschappen.
Het was een zalige tijd. Lesgeven deed ik heel graag. Ik stond ook dicht bij de leerlingen en bood hen een luisterend oor. Onder de collega’s voelde ik me ook enorm in mijn sas. Niks was mij teveel, ik ging mee op vormingsdagen, uitstappen en zoveel meer. Op 60-jarige leeftijd moest ik op pensioen. Ik durf dit te zeggen, het was de lastigste dag van mijn leven. Hele dagen thuis zitten is niet aan mij besteed. Bovendien miste ik de sociale contacten. Ik loop nog vaak oud-leerlingen tegen het lijf. Zelfs hier in het woonzorgcentrum.
In 2005 kwamen mijn ouders in Home Vrijzicht wonen. Het ging niet goed met papa. Na een hospitalisatie kon hij niet langer naar huis en kwam hij samen met mama in Elverdinge terecht. Amper drie dagen was hij hier, toen een nieuwe ziekenhuisopname volgde. Een tweetal weken later stierf hij, op hun trouwdatum. Mama bleef hier wonen.
Intussen waren mijn broer, zussen en mezelf al goed in huis ‘ingeburgerd’. Met veel plezier zetten we ons in als actieve vrijwilligers. We hielpen mee bij het ondersteunen van uitstappen, wandelingen en allerlei activiteiten. Dit doe ik nog steeds tot op de dag van vandaag. Kookactiviteiten zijn volledig mijn dada.
Ja, ik haal enorm veel voldoening uit mijn vrijwilligerswerk. We vormen een hechte groep vrijwilligers, velen zijn vrienden voor het leven geworden. Het is telkens uitkijken naar mijn volgende opdracht. De bewoners zijn zo dankbaar voor alle hulp die je hen biedt, hoe klein ook. Ik betrapte me er onlangs nog op, dat ik al zingend naar huis reed. Zo content dat ik was na een namiddagje vrijwilligen. Ik kan het iedereen aanbevelen. Iets doen voor je medemens zonder daarvoor iets terug te verwachten, heeft je leven zin!”
Nelly Pecceu, vrijwilligster
Volg de verhalen op onze Facebookpagina. Elke woensdag om 18u00 verschijnt een nieuw verhaal.
