"Het ging al een tijdje minder goed met Nelly. Ze heeft de ziekte van Alzheimer. Vooral ’s avonds was ze erg onrustig. Ze had meer en meer zorg nodig. Af en toe viel ze. Dingen die ze al vele jaren deed – zoals brood bakken – lukten plots niet meer. En toen ze de griep kreeg, kon ze niet meer stappen.
Ik heb lang gewacht om hulp in te roepen. We gingen nog geregeld samen naar ons huisje in de Ardennen. We hebben daar vele mooie momenten gedeeld. Maar Nelly voelde zich er minder en minder op haar gemak. Ik zag dat ze het moeilijk kreeg, zowel fysiek als mentaal.
Nelly verblijft hier ondertussen goed twee maanden. De eerste dagen heb ik veel geslapen. Ik had rust in te halen. Kort erna voelde ik me schuldig. Heb ik haar niet te vroeg naar het woonzorgcentrum laten gaan? Mijn drie zonen stellen me gerust. Het was meer dan tijd, zeggen ze.
Wat mij erg verraste in Home Vrijzicht, was dat de medewerkers niet alleen vertelden over Nelly, maar ook vroegen hoe ik het maakte. Eerst vond ik het zelfs wat raar: ‘Hoe is het met u?’ Maar om eerlijk te zijn: het doet wel deugd, dat ze daar aandacht voor hebben.
Zelf trek ik goed mijn plan. Ik deed al een tijdje de schoonmaak en de was. Ik kook ook zelf. En ik voel me niet eenzaam met mijn hond Billy. Ik heb me vroeger altijd zorgen gemaakt over wat er met Nelly zou gebeuren als er mij iets zou overkomen. Nu ze hier woont, is dat een last die van mijn schouders valt. Er wordt goed voor Nelly gezorgd hier.
Overdag verblijft ze in De Regenboog, het dagcentrum voor bewoners met dementie. Ik kom elke dag langs. Nelly blijft mijn vrouw. Ze begrijpt niet alles en ze kan niet goed meer stappen, maar ze is hier op haar gemak. Af en toe zie ik haar praten met een andere bewoner. Dat stelt me gerust.
Mijn zus Yvonne en haar man André wonen trouwens ook in Home Vrijzicht. Ze zijn allebei begin de 90 jaar. Ze wonen samen op een kamer. Nelly is pas 76 jaar.
Af en toe neem ik zelf deel aan de activiteiten: een ijsje eten, liedjes zingen in de cafetaria… Nelly was altijd al zot van Will Tura. Dat zijn van die dingen die blijven. Als ik op bezoek kom, drinken we altijd eerst een koffie in De Regenboog. Daarna gaan we naar haar kamer om wat te praten. Dan leg ik vaak een cd van Will Tura op.
Dementie is een raar ding. Op tv zie je soms mensen met beginnende dementie die daar goed over kunnen praten. Nelly kon daar niet zo over praten. Het overkwam haar. En mij. Maar ik ben geen zwartkijker. Ik ben blij dat ze hier woont en dat ik nog bij haar kan zijn.”
Noël Sercu, echtgenoot van Nelly Fierens
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
