“Mama en papa leerden elkaar kennen in de tennisclub ‘De Gavers’ in Deerlijk. Samen woonden ze een vijftal jaar in Vichte. Mama verzorgde de administratie in een textielfabriek. Papa had rechten gestudeerd en was advocaat. Hij heeft een enorme passie voor de Franse taal, van muziek tot poëzie. Hij is perfect tweetalig. Hij gaf geregeld Franse bijscholing aan wie dit wou. Het lesgeven beviel hem zo. Uiteindelijk koos hij om hiervan zijn hoofdberoep te maken, hij werd leerkracht Frans. Ze lieten Vichte achter zich en trokken richting Ieper. Hij ging er aan de slag in het college van Ieper.
Ik herinner me nog onze woning in Zillebeke, op de buiten, nabij Hill 62. Samen met m’n zus, broer en onze hond Ulla hebben we er uren buiten geravot. Dit waren zalige tijden! “, vertelt Kathy.
“Ik heb er ook nog zoveel mooie herinneringen. Mijn spontane glimlach op het gezicht verraadt veel”, lacht Sophie. “Als kleinkinderen brachten we er veel tijd door. Mamie en papie ontvingen ons met open armen en deden alles voor ons. Ze waren heel open-minded voor hun leeftijd. We hadden een nauwe en goede band. Zo trok papie vaak met alle kleinkinderen op stap. Ik herinner me nog een uitstap met de trein naar het dinosaurusmuseum. In de souvenirshop mochten we elk iets uitkiezen. Ik koos een ketting die ik trouwens nog steeds heb en koester!”
“Mama kreeg rond haar 80ste verjaardag de diagnose van Alzheimer. Dat was een harde dobber voor ons! Gelukkig bleef ze nog een hele tijd thuis, in haar vertrouwde omgeving wonen. Papa zorgde met zoveel liefde en geduld voor haar. Op den duur kreeg papa het moeilijker, ook bij hem werd Alzheimer vastgesteld. We bleven hen als kinderen zo goed als kon, thuis ondersteunen met allerlei hulp aan huis. Er ging iemand bij hen inwonen om hen dag en nacht te kunnen bijstaan. Maar dit werd alsmaar moeilijker en zwaarder om vol te houden. We dienden uit te kijken naar een oplossing op langere termijn.
Zo kwamen we uit op een verblijf in Home Vrijzicht. Dit was een moeilijke beslissing voor ons als kinderen... Hun vertrouwde stek van meer dan 50 jaar, zomaar van de ene dag op de andere achterlaten. Maar we hadden geen keuze. De veiligheid en de zorg voor onze ouders stond voorop.
We hadden meteen een goed gevoel bij het woonzorgcentrum. Er heerst een huiselijke sfeer. Het volledige zorgteam doet er alles aan om onze ouders een aangename dag te bezorgen. Het gebouw beviel ons meteen. Er is veel lichtinval en je hebt er een open gevoel. Onze ouders wonen er in een ruime koppelkamer. Hun nieuwe thuis samen kunnen doorbrengen. Dat is zo’n meerwaarde!
En de tuin is er ook zo prachtig! Tijdens de mooiere dagen, trekken we de tuin in en genieten we samen om wat te wandelen of even te verpozen in het groen.
In het begin had papa het moeilijk om zich aan te passen. Telkens vroeg hij om terug naar huis te mogen gaan. Sinds kort gaat hij samen met mama naar de Regenboog. Dat is een kleinschalige en huiselijke leefruimte waar ze overdag naartoe kunnen. Het zorgteam van de Regenboog doet er alles aan om hen een aangename en zinvolle dag te bezorgen. We hebben hen zien openbloeien. Mama is alerter en op haar gemak. Papa is ook veel positiever. Ze genieten van het gezelschap en het reilen en zeilen in de Regenboog. ’s Avonds trekken ze opnieuw naar de kring, naar hun kamer.”
“We proberen minstens 1 tot 2 keer per week op bezoek te komen, samen met de kinderen. Ik zie mamie en papie telkens opleven als de kinderen hen toelopen en omarmen.“, lacht Sophie.
“Pas op, soms zijn er moeilijkere dagen.”, vertelt Kathy. “Onlangs is papa terug een stapje achteruit gegaan. Alzheimer is onomkeerbaar. Stilletjes glippen ze tussen onze vingers weg… Soms rij ik huiswaarts en komen de tranen mij in de ogen. Maar we trekken ons op aan de kleine gelukjes. Ze zijn in goede handen en zijn gelukkig. We komen zo vaak als kan op bezoek. Ik geniet er zo van. Ik leerde al heel wat bewoners kennen. De levensverhalen en de wijsheid die de bewoners me bijbrachten, geven me zoveel terug.”
Kathy Vandekerkhove en Sophie Valcke, dochter en kleindochter van Nicole Brunfaut en Paul Vandekerkhove
