“Mijn papa Jozef woonde in Vlaams-Brabant. Maar toen hij het in 2013, na het overlijden van mijn mama in 2011, niet meer redde en thuiswonen niet langer lukte, vonden we daar niet meteen een plek waar we een goed gevoel bij hadden. Omdat ik in Ieper woon, stelde ik mijn broers en zus voor om hier in de buurt eens rond te kijken. Al was het maar als tijdelijke oplossing. Zo zijn we in Home Vrijzicht terechtgekomen. Het was een sprong in het duister. Ik had nog nooit een stap in een woonzorgcentrum gezet. Maar papa vond het hier zo goed, dat hij besloot om hier te bijven. De vriendelijkheid, het respect en de persoonlijke aandacht maken hier het verschil. Mijn papa is in 2019 overleden. We hebben op een mooie manier kunnen afsluiten, met alle kinderen bij hem,” vertelt Mieke.
“Mijn mama Margot woonde in een assistentiewoning in de Brusselse rand. De dienstverlening was daar niet optimaal. Er was geen (permanent) onthaal, je moest altijd op zoek naar een medewerker en telkens opnieuw je verhaal doen. Toen ze corona kreeg, mocht ze alleen bezoek hebben van een thuisverpleegkundige. Tijdens een nacht belde zij de nachtverpleegkundige die de arts van wacht contacteerde, maar die was niet te bereiken. Uiteindelijk werd ze opgenomen in het UZ Brussel, waar de arts aanraadde om uit te kijken naar een woonzorgcentrum. Door de goede ervaringen met Jozef, hebben we opnieuw contact opgenomen met Home Vrijzicht,” zegt Patrick.
“Jozef en Margot zijn totaal andere mensen,” zegt Mieke. “Mijn papa was eerder stil en teruggetrokken. Hij genoot wel van gezelschap, maar zelf was hij niet erg spraakzaam.”
“Ja, mijn mama is een ander type,” zegt Patrick. “En toch voelde ook zij zich meteen helemaal thuis. We hadden haar gezegd dat het maar voor tijdelijk was, na haar ziekenhuisopname. Ik zie ze hier nog aankomen in een rolstoel. Twee weken later liep ze weer rond met de rollator. En na vier weken zei ze ‘Het is hier goed hé. Ik ga hier blijven.’ Ze neemt aan veel activiteiten deel, ze komt tijd te kort. Ze is ondertussen 96 jaar, maar ze doet nog elke dag haar wandeling in de tuin langs de vijver. Ze is opgewekt en blij. Dat zie je zo.”
“Een pluim voor alle medewerkers van Home Vrijzicht,” zegt Mieke. “Zelfs tijdens de verbouwingen kregen de bewoners alle aandacht. Ondertussen is de bouw klaar. Het is heel mooi geworden, heel uitnodigend. En die ecologische tuin is echt wel een troef.”
Patrick en Mieke Verbrugge-Chanoine, zoon en schoondochter van Margot Gallon.
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
