“Ik woon al mijn hele leven in Elverdinge. Net als mijn ouders en mijn grootouders. Ik heb Home Vrijzicht weten bouwen. Ik herinner me ook Georges nog goed, het ‘klein ventje van Elverdinge’. Toen een beeldhouwer het beeld van Georges maakte, ging ik met de hele klas toekijken. Ik was onderwijzer in het eerste leerjaar in de basisschool van Elverdinge.
Mijn band met Home Vrijzicht gaat ver terug. Mijn grootmoeder is hier in 2000 overleden. Mijn nonkel Willy heeft hier ook een tijd verbleven. En sinds anderhalf jaar verblijft mijn mama Maria hier. Samen met papa woonde ze al enkele jaren in een assistentieflatje van Home Vrijzicht. Maar papa is plots overleden.
Hij sukkelde al een tijdje met zijn been. De ene operatie na de andere. Tot er niets anders opzat dan zijn been te amputeren. Maar hij bleef een optimist. Hij wou altijd vooruit in het leven. Tot helemaal op het einde. Het kan plots snel gaan. Mama kreeg Parkinson en beginnende dementie. Ik zag dat het hem allemaal wat veel werd.
De avond voor zijn overlijden ben ik nog langsgeweest. We hebben samen een Westmalle Triple gedronken, zoals we al vele jaren deden als ik op bezoek ging. Die nacht is hij overleden. Hartfalen. Het bijzondere is: mijn papa heeft hetzelfde met zijn vader meegemaakt. Ook hij heeft nog een glas bier met zijn vader gedronken de avond voor die ’s nachts aan hartfalen overleed.
Het was een hectische week in februari 2021 toen mijn papa overleed. Mama is meteen naar het woonzorgcentrum verhuisd. Alleen in het flatje achterblijven, was geen optie. We hebben veel steun gekregen vanuit Home Vrizjicht. We kregen alle tijd om beslissingen te nemen.
Sindsdien woont mama hier. Ze heeft heldere en minder heldere momenten. Ze stapt moeilijk. Overdag gaat ze naar De Regenboog, waar ze activiteiten op maat krijgt. Ik heb er een heel dubbel gevoel bij. Enerzijds ben ik enorm dankbaar voor de goede zorgen die ze krijgt. De medewerkers van Home Vrijzicht zien de bewoners oprecht graag, ik kan het niet anders zeggen. Anderzijds is het triest om je mama zo te zien. Is dat het leven? Al geniet ze nog van de kleine dingen hoor: een koffie en een taartje, het bezoek van mijn broer of mezelf…
Ik ben ondertussen zelf een eind de zestig voorbij. Steeds meer dingen kan ik schrappen: ik zal geen les meer geven, ik zal geen marathon meer lopen… De kunst is om zoveel mogelijk dingen over te houden die het leven mooi maken. Carpe diem – pluk de dag – is het levensmotto van mijn vrouw en mij. We leven niet in het verleden. We genieten van vandaag. Want de toekomst is een vraagteken. Kijk maar hoe snel het plots ging voor mijn papa.
Door mijn job als onderwijzer ken ik heel veel mensen in Elverdinge en in Home Vrijzicht. Mijn eigen zoon woont ook in Elverdinge. En mijn kleinzoon Siebe, die ik zelf heb leren lezen en schrijven in het eerste leerjaar, wil hier later onderwijzer worden, zegt hij. Dat zou de cirkel helemaal rond maken.”
Patrick Lobelle, zoon van Maria Carpentier
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
