“Als jongste van 12 kinderen groeide ik op in West-Vleteren. We woonden er samen op een kleine hofstede met enkele varkens, koeien, een paard en wat kippen. Vandaag nog moeilijk in te beelden maar ik kan je garanderen, er was altijd wel werk te doen.
Via mijn broer, die in Wallonië vaak bieten rooide, kwam ik als jonge gast terecht bij de firma Vanneste in Moeskroen. Ik mocht de baan op om boter en eieren bij de boeren op te halen om daarna te sorteren en klaar te maken voor verwerking. Ik deed dit graag en was ook graag gezien door de baas. Op maandag nam ik de bus en de trein vanuit Poperinge tot aan Moeskroen en verbleef ten huize van de baas tot einde van de werkweek.
Ja, ik heb veel tijd doorgebracht in Moeskroen en omgeving. Dat is ook te merken aan mijn Frans. Gelukkig was ik niet bang om een andere taal te spreken. Bovendien was ik op school vaak de 1ste van de klas in de lessen Frans. Dit kwam me goed van pas (lacht). Ben dit trouwens nog niet verleerd (lacht).
Als ik terug denk aan Moeskroen, komt spontaan een lach op m’n gezicht. Zo ging ik vaak na het werk iets gaan eten, een pintje drinken of naar Ciné Paris, de cinema. Ken je de film ‘The Longest Day? Wel die heb ik mogen zien!
Nadien heb ik nog in de bouw gewerkt: leidingen leggen. Ja, ik maakte lange dagen maar deed dit graag. Ik heb altijd graag met mijn handen gewerkt. Vraag me eens: Paul, wat heb je in je leven niet gedaan? (lacht)… Getrouwd! (schaterlacht). Weet je, in Moeskroen had ik een goede vriendin, Vivianne, leren kennen. Maar we zijn elkaar uit het oog verloren. Het leven gaat zijn eigen gang. Uiteindelijk ben ik mijn leven lang alleen gebleven maar ik ben altijd gelukkig geweest.
Ik heb een goede engelbewaarder. Op een dag, op weg naar huis werd ik op mijn brommer aangereden door een vrachtwagen. Een hersenbloeding en schedelboring als gevolg. Ik lag een maand in coma. Gelukkig kwam ik terug uit coma en kon mijn revalidatie starten.
Ik heb nog jaren alleen kunnen blijven wonen. Maar na een val en ziekenhuisopname werd alleen wonen niet meer zo evident. Zo kwam ik terecht in Home Vrijzicht.
Helemaal de oude ben ik niet meer. Zo spurt mijn rechterhand wat tegen. Maar geen nood met de nodige aanpassingen en hulp, trek ik mijn plan. Ik ben blij dat ik hier nog ben! En ik voel me hier op mijn gemak. En zolang ik er mijn kopje een beetje kan bijhouden, ben ik een contente mens.
Ik lees dagelijks de krant en volg graag sportevenementen zoals voetbal en de koers. Zelf heb ik ook lange tijd gevoetbald. Trouwens een beetje verder op de gang woont Paul, we zaten samen in dezelfde voetbalploeg FC Woesten. Ja, de wereld is klein.
Zo zie je maar, genieten van kleine dingen maakt het net interessant. Ik volg nu het wereldkampioenschap voetbal. Jammer van de Rode Duivels. Benieuwd wat mijn favoriete ploeg, Argentinië zal doen.”
Paul Froyman
Volg de verhalen via onze Facebookpagina.
