“Ik ben opgegroeid in Reningelst. We woonden er op een kleine hoeve samen met mijn twee broers en tweelingszussen. De tweeling heb ik jammer genoeg niet lang mogen kennen. Ze waren net geen 2 jaar toen ze stierven. We hielpen elkaar waar kon. Ik mocht vaak de koeien melken. Geen sinecure, alles ging nog met de hand!
Later ging ik met mijn oudste broer, Michel op een grotere boerderij in de buurt meehelpen. Ik stond in voor het huishouden en werk op het land. Op 15-jarige leeftijd hield ik het op school voor bekeken. Dat ging vaak zo in die tijd.
Wat later leerde ik Gilbert kennen en van het een kwam het ander. We trouwden kort daarna. Ik was toen 19 jaar. We trokken in bij mijn schoonzus en haar man in Elverdinge. We woonden er zes jaar. M’n zoon, Johan werd er geboren.
Mijn man wou gaan ‘boeren’. Hij kreeg de kans om de hoeve van zijn ouders in Vlamertinge mee te helpen runnen. Uiteindelijk nam hij de hoeve over en bleven mijn schoonouders er wonen. Zelf hielp ik mee. We hielden er koeien en varkens. Mijn man was ambitieus en startte wat later zijn eigen bedrijf als loonwerker. Hij kocht zijn eerste tractor met aalton.
Het bedrijf werd alsmaar groter. Er was meer en meer werk, nieuw materiaal werd aangekocht. We hadden onder andere drie pikdorsers! Ondertussen werd onze dochter An geboren. Naast het werk op onze eigen boerderij en het huishouden nam ik de administratie en telefoons erbij. Ja, ik heb veel en hard gewerkt in mijn leven!
Na 22 jaar stopten we het loonwerkbedrijf en gingen we met pensioen. We gingen wonen in het jachtwachtershuis te Elverdinge, dichtbij het bos. Eindelijk onze eigen plek! Ja we hadden onze plek gevonden, in alle rust, in het groen. Soms kwamen de reeën tot aan onze deur.
Onze dochter An hebben we veel te vroeg moeten afgeven. Ze stierf op jonge leeftijd, ze was mama van twee jonge kinderen. Ik ben zo blij dat mijn man en ik toen besloten hadden om de kinderen zelf op te voeden.
Intussen is mijn man zeven jaar geleden gestorven, hij was 82 jaar. Ik bleef nog een tijd alleen wonen. Maar ik begon te sukkelen met mijn gezondheid, ik viel veel. Na een ziekenhuisopname in september 2022 kwam ik in kortverblijf in Home Vrijzicht terecht. Ik herinner me weinig van deze periode. Ik was helemaal van de kaart.
Nu gaat het al veel beter met me. Ik ben op ‘m’n plooi’ gekomen en ik ‘jeun’ me. Pas op, het was in het begin niet gemakkelijk om te aanvaarden en alles te moeten achterlaten. Ik heb nog verdriet om m’n kat, ik denk nog veel aan Mizzeke.
De bewoners als medewerkers kennen me hier al! Ik zit graag in ‘compagnie’, hou van lachen en maak vaak een grapje. Je kunt me vaak vinden bij de kine, bij het rollatordansen of bij een kookactiviteit. Als er iets te doen is, ben ik graag van de partij! Ik krijg dagelijks bezoek van m’n zoon en schoondochter. Er wordt goed voor me gezorgd!
Wist je dat ik voor mijn 85ste verjaardag een verrassingsfeest kreeg hier in huis? De familie had een zaaltje gehuurd en iedereen bij elkaar gebracht met een stuk taart. Het was een bijzonder mooi moment, ik denk er nog vaak aan terug! “
Paula Vanloot, bewoner
Volg de verhalen op onze Facebookpagina. Elke woensdag verschijnt een nieuw verhaal.
