“Vijf jaar geleden is mijn vrouw Maria Geerardyn gestorven. Pancreaskanker. Het ging ontzettend snel. In december kreeg ze de diagnose, in januari werd ze begraven. Ze voelde zich ellendig. Ze kon niets meer eten, ze smolt weg en verzwakte dag na dag. Op palliatieve zorg werd ze goed omringd. Ze zorgden ervoor dat ze geen pijn meer leed en lieten haar zachtjes uitdoven.
Maria was een pracht van een vrouw. Ik denk nog elk moment van de dag aan haar. We waren allebei landbouwerskinderen en woonden zelf ook op een boerderij in Langemark met melkvee, varkens en akkers. We hebben jaren gezwoegd, allebei. Maar tegen de kanker was geen kruid gewassen. De arts had mij en de kinderen gevraagd om bij het gesprek aanwezig te zijn. We waren allemaal als door de bliksem getroffen.
Ik heb nog een tijd alleen thuis gewoond, maar op het einde ging het niet meer. Ik was al 2 keer gevallen, ik had mijn heup gebroken en ik voelde me niet veilig meer. Na een kleine trombose mocht ik ook niet meer met de auto rijden. Ik had veel hulp en ondersteuning nodig in die dagen. Ik kon nauwelijks nog stappen. In Home Vrijzicht kreeg ik kinesitherapie en beetje bij beetje kon ik weer stappen, eerst met de rollator, nu ook weer met een wandelstok. Ik voel me vandaag beter dan toen. Ook de kinderen zijn blij dat ik hier nu woon. Ze maakten zich voortdurend ongerust als ik alleen thuis woonde. Mijn schoondochter Els Mollet werkt hier trouwens als teamcoach.
Het is een heel ander leven nu. Naar het woonzorgcentrum verhuizen, is een grote stap. Vroeger bezocht ik elke dag het graf van Maria. Dat doe ik nu nog af en toe, maar ik moet iedere keer een chauffeur vinden die me wil brengen. Dat is niet vanzelfsprekend. Voor de rest maak ik het al bij al goed. Ik heb hier al wat mensen leren kennen, ik lees graag de krant en ik kijk naar alles wat sport is op televisie: voetbal, wielrennen… Ik ben daar gek op. Eén opmerking misschien: het eten is hier té lekker. Ik ben al enkele kilo’s aangekomen sinds ik hier woon.
De kinderen en de kleinkinderen komen geregeld op bezoek. En elke zondag kijk ik naar de eucharistieviering op televisie, afwisselend op de VRT en op Nederland. Ik ben christelijk opgevoed. Dat zit erin en dat gaat er niet meer uit. Elke ochtend bid ik drie weesgegroetjes. Mijn vrouw en ik hebben dat ook proberen door te geven aan de kinderen.
Kijk, zie je die foto van Maria? 73 jaar was ze. Ze is veel te vroeg moeten gaan. Ze had op zijn minst nog 10 jaar moeten leven. Ik praat nog elke dag met haar. ‘Ik wil graag bij jou zijn,’ zeg ik dan. ‘Blijf maar nog een beetje bij de kleinkinderen,’ antwoordt ze.
De kleinkinderen schenken me troost. Elf zijn het er ondertussen. De oudste is 23 jaar, de jongste 1,5 jaar. Ik ben dankbaar voor het mooie leven dat ik met Maria mocht delen. ‘Zorg goed voor de kinderen en de kleinkinderen,’ was het laatste wat ze tegen me zei. ‘Ik zal mijn best doen,’ heb ik haar beloofd.”
Robrecht Vandeputte
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
