“Wij en mijn schoonzus hebben lange tijd zelf de zorg voor moeder opgenomen, maar in 2001 is ze naar Home Vrijzicht verhuisd. Ze had dementie. We kozen indertijd voor Home Vrijzicht omwille van de goede naam. We wilden niet dat moeder op een gesloten afdeling terecht zou komen, ook al was ze verward en vertoonde ze wegloopgedrag. Ze is hier altijd goed verzorgd. In 2011 is ze overleden.
Ondertussen waren Roos en ik hier als vrijwilliger aan de slag. We hebben tijd, we doen het graag en we leren hier fijne mensen kennen. Gewoonlijk komen we op dinsdagochtend. Ik ga met fruit rond bij de bewoners op de kamers. Dan sla ik een praatje of vertel ik een mopje en dan zijn de mensen goedgezind. Vijf minuutjes praten of luisteren en je maakt mensen gelukkig. Dat geeft me veel energie.
De sfeer in Home Vrijzicht is prima, ook onder de vrijwilligers. Er zijn geregeld activiteiten en we maken veel plezier. Toen corona de kop opstak, mochten we een drietal weken niet komen. Maar zodra het weer mocht, zijn we samen met een tiental andere vrijwilligers teruggekomen. We wilden zoveel mogelijk helpen. Het heeft ons zelf ook deugd gedaan: mensen mochten nergens meer naartoe, maar wij hadden nog altijd onze bezigheid,” vertelt Jean-Pierre.
“Actief blijven is belangrijk voor ons,” beaamt Roos. “Toen we stopten met de boerderij in Reninge zijn we niet in een zwart gat gevallen. Vrijwilligerswerk, cursussen… we weten altijd wat te doen. Een cursus waar ik veel uit geleerd heb, ging over ‘bewustzijn’: leren stilstaan bij waar je mee bezig bent. Vrijwilligerswerk geeft me kracht. Ik geef bewoners een handmassage, ik ga rond met de kranten en ik help bij de maaltijden.”
“Toen we met pensioen gingen, zijn we naar Moorslede verhuisd,” zegt Jean-Pierre. “Dat is 20 kilometer van Home Vrijzicht, maar we blijven komen. Omdat we ons hier goed voelen. We doen hier ondertussen meer dan 15 jaar vrijwilligerswerk. Coördinator Annick is de stuwende kracht achter het vrijwilligerswerk. Ze doet dat heel goed. Ze weet wat ze wil en ze kijkt vooruit!”
“We denken nog niet aan stoppen. Zolang we mobiel zijn, kunnen we helpen. Ik kijk ernaar uit om weer eens op uitstap te gaan met de bewoners. Door corona zijn er minder mogelijkheden dan vroeger. Zo’n uitstap met het busje met rolstoelen en met wagens van vrijwilligers vergt iedere keer veel organisatie, maar het is altijd de moeite waard,” zegt Roos.
“We zijn allebei nog met vanalles bezig,” vertelt Jean-Pierre. “We zingen samen in het koor van Moorslede, elke woensdag zorgen we voor de kleinkinderen en ik ben actief in het dagelijks bestuur van Okra. We vervelen ons geen seconde. Weet je, een dag dat je niets kan doen, is een verloren dag. En de hartelijkheid die we in Home Vrijzicht ervaren, geeft ons goesting en energie om er nog een tijd mee door te gaan.”
Jean-Pierre Simoen en Roos Vanfleteren
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
