“Als oudste van vijf kinderen groeide ik op, op een boerderij in Beselare. Hielp mee op het veld, aardappelen planten en rooien, bieten kappen… Ik had mijn eigen melkkoe (lacht), herinner ik me. Het waren mooie tijden, we hebben veel gelachen en kattenkwaad uitgestoken!
Mijn vader was slechtziend geboren. Hij zag op één oog slechts dertig procent. Niet evident maar hij deed wat in zijn mogelijkheden lag. Zo nam mama steeds het voortouw. Ik heb enorm bewondering voor haar. Je moet het maar doen en met vijf dochters in je kielzog (5 dochters in 5 jaar)! Ze leerde auto rijden want papa mocht de baan niet op. Ze hielp de boerderij mee runnen maar het werd te zwaar. Zo beslisten mijn ouders om de boerderij te verkopen.
We verhuisden naar een kleine boerderij met wat land in Ieper. Papa ging werken en kwam terecht bij Picanol maar dat was van korte duur. Door zijn beperking werd hij ontslagen. Dat was kort voordat wij gingen trouwen. Hij heeft daar van afgezien maar kon er niks aan doen.
Mama bleef werken, ze was gerante in het textielhuis Samatex , in de Rijselstraat te Ieper. Ze deed dit met hart en ziel. Van jongs af aan had ik een sterke interesse in naaien en ben blij dat ik hiervan ook mijn beroep kon maken. Voor mijn pensioen werkte ik vele jaren als naaister bij de herenkledijzaak Renoma te Poperinge.
Mijn ouders gingen wat later bouwen in Elverdinge. Ze woonden er twintig jaar lang. Papa is jong gestorven, hij was amper 66 jaar. Niet te geloven maar mama is al 37 jaar alleen. Toen ze 70 was, verkocht ze het huis en ging ze op een appartement in Ieper wonen. Tot haar 89ste verjaardag is ze er blijven wonen! Toen ze aangaf dat alleen wonen haar niet meer lukte, besloot mijn zus haar in huis te laten inwonen. Wij als zussen komen goed overeen, we hadden een beurtsysteem. Elk had zijn dag waarop we mama ’s morgens ophaalden en ’s avonds terugbrachten.
Maar de dagelijkse verplaatsingen werden lastig voor mama. Bovendien werd mijn zus ernstig ziek… We keken uit naar een oplossing en kwamen zo terecht in Home Vrijzicht. Mama woont hier sinds eind juni 2022. Ze heeft het meteen aanvaard. De laatste jaren vertelt mama niet zoveel meer. Soms vragen we ons af wat er in haar omgaat. Dit laat ze niet zomaar zien.
Wijzelf, als dochters hadden het liever anders gezien… we hadden zelf graag blijven zorgen voor haar maar het moet mogelijk en doenbaar blijven. We komen zo vaak als kan haar bezoeken. Maar we zijn langs de andere kant oprecht blij. Nu ze hier woont, stelt het ons gerust dat er goed voor haar wordt gezorgd. Bovendien wordt zoveel georganiseerd in huis! Er is voor elk wat wils: samen koken, samen zingen, crea, een dessertnamiddag, enz. Mama is misschien niet de grote babbelaar maar ze geniet van onder de mensen te zijn, erbij te horen en iets om handen te hebben. De kringwerking heeft ons dan ook overtuigd om deze keuze te maken.
Het leven staat niet stil… Intussen heeft mama 13 kleinkinderen, 30 achterkleinkinderen en vierde al 9 keer een viergeslacht.
Mama wordt dit jaar 95 jaar en is nog goed te been. Ze gaat wekelijks naar de kine en stapt met een rollator. Een rolwagen dat is nog niks voor mij, zegt ze dan, dat is voor oude mensen (lacht).”
Roza Vermeersch,
dochter van Yvonne Verbrugghe
Volg de verhalen op onze Facebookpagina, elke woensdag verschijnt een nieuw verhaal.
