“Ik was 12 jaar toen mijn grootvader voor mijn ogen op de grond viel. Een hartaderbreuk zo bleek, er kon geen hulp meer baten. Dit heeft zo’n diepe indruk op me gelaten dat ik toen aan mezelf beloofde: ik ga in de zorg werken. Ik wil er zijn voor de mensen.
Na mijn secundair behaalde ik mijn diploma als vroedvrouw. Tijdens mijn laatste jaar, volgde ik twaalf weken stage in Frankrijk. Uiteindelijk heb ik nooit als vroedvrouw gewerkt. Op dat moment was er in onze regio heel weinig werk.
Zo ging ik als nachtverpleegkundige aan de slag in een woonzorgcentrum van Kachtem. Dit combineerde ik met een job als thuisverpleegkundige bij een dokter uit Langemark. Wat een wereld van verschil! Ik was meteen gebeten door de ouderenzorg. Dit is wat ik wou. Zorg is zoveel meer dan verpleegkundige taken. Je bouwt een innige band op met de bewoners. Wist je dat ik elke bewoner als mijn grootouder zie? Ik haal het onderste uit de kan om hen de zorg te bieden die ze verdienen en geef hen al mijn liefde.
Intussen werd ik mama van 2 dochters, Amélie en Anaïs. Onze jongste was van geboorte tot haar 7 jaar een zeer slechte slaper. Zo gaf ik mijn job als nachtverpleegkundige op en werkte ik nog een tijdje door als thuisverpleegkundige.
Een goede collega verwees me door naar Home Vrijzicht. Zij had er nog gewerkt en had goede ervaringen. Bovendien verbleven haar ouders er. Ik kon er meteen aan de slag en werkte zowel nacht- als dagdiensten. Intussen werk ik er bijna 9 jaar. Een drietal jaar geleden leerde ik er mijn nieuwe vriend, Tom kennen.
Ik leg de lat voor mezelf steeds hoog, ik ben perfectionistisch in alles wat ik doe. Is het nu voor het werk, of als mama of in mijn vrije tijd. Ik heb nu eenmaal alles graag in orde. Vaak cijfer ik me teveel weg om voor anderen te zorgen, maar dat is nu eenmaal mijn karakter.
Mijn oudste dochter, Amélie is 17 jaar en werkt geregeld in de weekends of tijdens vakantiewerk in Home Vrijzicht. Schitterend toch om je eigen dochter te zien openbloeien! Ze doet het wonderwel, ze komt ook graag. Ze wordt goed opgevangen en voelt zich al helemaal thuis onder bewoners en collega’s. De collega’s zeggen me vaak: ‘Amélie heeft veel weg van jou! Een hart van goud en recht voor de raap’.
Ik haal veel voldoening uit mijn werk. Halfweg 2022 kreeg ik samen met enkele collega’s een extra verantwoordelijkheid toegewezen. Op elke kring wordt er drie uur per week vrijstelling gegeven voor kwaliteitszorg. Zo werden alle bewonersdossiers volledig up-to-date gezet. Daarnaast zetten we ons hard in op vroegtijdige zorgplanning.
We staan dicht bij onze bewoners en voelen en zien vaak dat bewoners hiermee worstelen. Via een gesprek horen we of bepaalde zaken op voorhand kunnen uitgesproken worden en later in aanwezigheid van het team, de dokter en familie op papier kunnen vastgelegd worden. Geen gemakkelijke taak, want niet iedereen staat hiervoor open. Maar het schept een nog innigere band met de bewoner. Ze weten dat ze steeds op me kunnen rekenen, ook als het moelijker gaat.
Wandelen is mijn grote hobby en ideaal om mij te ontspannen, mijn hoofd leeg te maken en wat los te proberen laten. De kracht van de natuur, de seizoenen, de stilte brengen me helemaal tot rust. Ik kan me er volledig in verliezen om me opnieuw op te laden om terug het beste van mezelf te kunnen geven. De zorg is het beste wat me kon overkomen.”
Valerie Mylleville, verpleegkundige
Volg de verhalen op onze Facebookpagina. Elke woensdag verschijnt een nieuw verhaal.
