“Ik sta optimistisch in het leven. Ondanks de tegenslagen en het verdriet dat ik heb gekend. Ik heb geleerd om sterk te zijn, om los te laten en om te genieten van de kleine dingen. Vooral mijn passie voor muziek sleurt mij door de mindere dagen en geeft me energie.
Het lijkt wel of de dood alomtegenwoordig is in mijn familie. We waren met acht kinderen thuis. We komen allemaal goed overeen. Mijn vader overleed op 56-jarige leeftijd. Ik was toen 19 jaar. Vier jaar later stierf een zus. Van de twaalf kleinkinderen zijn er ondertussen ook twee gestorven, onder wie mijn eigen zoontje Sam. Hij stierf twee maanden na zijn geboorte door een infectie. Mijn man en ik tuimelden van onze roze wolk de dieperik in.
Ik leerde mijn man Bart kennen toen ik 16 jaar was. Twee jaar later trouwden we. Ik was net afgestudeerd en vond meteen werk als zorgkundige in Home Vrijzicht. Ik wou vrij zijn, losbreken, op eigen benen staan. Bart en ik zijn ondertussen 26 jaar gelukkig getrouwd. We hebben samen nog een zoon, Xander, die nu 11 jaar is. Ik ben enorm trots op hem. Soms ben ik bang mijn man en mijn zoon ook nog te verliezen.
Ik heb Home Vrijzicht al die jaren weten groeien tot wat het nu is. Ik werkte een tijdje in De Regenboog met mensen met dementie. Maar sinds 2017 ben ik één van de ‘vlinders’ van de mobiele equipe. We zijn met vier: Sara, Griet, Cindy en ik. We vlinderen over alle kringen om bij te springen en om zieke collega’s te vervangen. Omdat ik overal ingezet word, ken ik alle bewoners en alle collega’s! Dat is heel fijn. Ik heb geen vast team, maar ik voel me overal thuis en ben overal welkom.
Het zijn zware maanden. Corona heeft er bij veel mensen ingehakt. Bovendien is er in heel het land een personeelstekort in de zorgvoorzieningen. Ons werk is nochtans zo boeiend en gevarieerd en de dankbaarheid van de bewoners en hun familie is onbetaalbaar. Veel mensen zien er tegenop om naar het woonzorgcentrum te verhuizen, maar eens ze hier zes maanden wonen, zouden velen niet meer naar hun vroegere huis terugwillen. Ze hebben het hier goed. Ze hoeven zich geen zorgen meer te maken en hebben altijd gezelschap. Hoe druk het ook wordt, wij blijven tijd maken voor een babbel of een klein gebaar. Als je mensen gelukkig kan maken, word je zelf ook gelukkig.
De zondag is heilig voor mij en mijn gezin. Dan rusten we en maken we een wandeling met de hond. Ik heb die adempauze nodig om mezelf na een zware week weer helemaal op te laden. Zo kan ik ’s maandags fris en uitgeslapen aan de nieuwe week beginnen. Ik hou van mijn job, van de bewoners en van mijn collega’s. Zelfs nu we door een lastige periode gaan, blijft de sfeer goed. We vormen een hechte ploeg en we zijn er voor elkaar.”
Valerie Devos
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
