“Mijn man Marnix en ik hebben samen drie prachtige kinderen en twee kleinkinderen. Onze dochter Annelies verwacht binnenkort haar eerste kindje op veertigjarige leeftijd! Alle drie onze kinderen hebben ooit een vakantiejob gedaan in Home Vrijzicht. Ze deden het met hart en ziel. En met een vakantiejob is het ook voor mij allemaal begonnen.
Het was in 1978. Ik was 17 jaar en mocht in Home Vrijzicht een maand een vakantiejob doen. Mijn papa voerde mij om er een volledige week te blijven slapen. Ik voelde me nog zo jong. Ik was bang dat ik het werk niet zou aankunnen. Maar zuster Stella nam me onder haar vleugels. Overdag leerde ze me alles over de verzorging, ’s avonds maakte ze een fietstocht met mij. Na die week wist ik waar mijn toekomst lag.
Het liefst had ik verpleegkunde gestudeerd, maar we waren met zijn vijven thuis en ik moest gaan werken. Zo ging dat in die tijd. In het begin toen ik hier werkte, bleef ik tijdens de week bij een tante in Oostvleteren slapen. Met mijn eerste zelfverdiende centjes kocht ik zo snel mogelijk een autootje, zodat ik ’s avonds naar huis kon rijden.
Vandaag zijn we 44 jaar later. Eind dit jaar ga ik met pensioen. Ik heb mijn hele leven hier gewerkt. Van 2002 tot 2009 heeft mijn mama hier gewoond. Ze had zware dementie. Ze kon niet meer spreken en niet meer stappen. Ik heb haar mee helpen verzorgen. Dat was een zware periode, met veel ups en downs. Gelukkig kon ik altijd op mijn collega’s rekenen. Ook directeur Stefaan was er altijd met een luisterend oor!
Ik heb in al die jaren verschillende jobs gehad in Home Vrijzicht. Ik heb ook zes jaar voor de zusters gewerkt in hun woning tegenover het woonzorgcentrum. Ze waren aanvankelijk nog met zes. Ik onderhield de woning, deed het huishouden en de verzorging. Ik herinner me nog dat zuster Stella mijn komst aankondigde bij de andere zusters. ‘Op 1 maart krijgen we een nieuwe maart,’ zei ze. Maar ik heb me daar altijd gejeund.
Eén na één overleden de zusters, tot alleen zuster Francine overbleef. Zij is nog sterk genoeg om voor zichzelf te zorgen. Daarom werk ik sinds april dit jaar terug in het woonzorgcentrum als zorgkundige.
Ik had op dat moment met pensioen kunnen gaan, maar dat wou ik niet. Ik wil, zoals gepland, mijn termijn uit doen. De eerste weken waren wel lastig. Ik heb zeven jaar bij de zusters gewerkt en in die tijd is alles veranderd: nieuwe bewoners, nieuwe collega’s, een nieuw gebouw, nieuwe technieken… Amai, dat was niet van de poes! Maar ik heb doorgezet, met de steun van mijn collega’s.
Overal heb je mensen die goed voor zichzelf opkomen en mensen die zwijgzamer en stiller zijn. Ik heb een boontje gehad voor die laatsten. Ik trek mij die stille bewoners aan. Ik heb ook altijd mijn best moeten doen om niet te veel van het werk naar huis mee te nemen. Ja, ’s avonds heb ik dikwijls liggen piekeren. Zuster Stella heeft me jaren proberen in te prenten: ‘Laat het los, Wivina, laat het los.’ Maar elk vogeltje zingt zoals het gebekt is.
Ik heb erg veel respect voor jonge mensen die vandaag voor de zorg kiezen. We hebben ze zo hard nodig. Ze zetten zich met hart en ziel in voor de bewoners. Gelukkig is Home Vrijzicht een heel open huis. De directie houdt rekening met de medewerkers. Ik heb nog enkele maanden te gaan, maar nu al wil ik iedereen danken voor al die mooie jaren. Ik ben geen dag tegen mijn zin komen werken. Het is mooi als je dat kan zeggen na zo’n lange loopbaan, vind je niet?”
Wivina Leuridan
Volg de verhalen op onze Facebookpagina.
