“In een warm nest van twaalf kinderen groeide ik op. Als kind was ik vaak ziek en kon hierdoor niet naar school. Ons moeder was er één uit de duizend! Ze werd veel te vroeg weduwe en stond er alleen voor. Maar ze deed wat ze kon zodat we niks tekort kwamen. In die tijd was er nog geen sprake van ‘kindjegeld’ dus was het meer dan normaal dat de oudste kinderen hun school stopzetten en mee de kost gingen verdienen.
Ik heb geen gemakkelijke start gekend maar heb overal m’n poot getrokken! Ik kon pas vanaf mijn negen jaar naar school tot aan mijn communie. Daarna was het werken geblazen. Op mijn achttiende leerde ik mijn man, Roger kennen. Hij was soldaat bij het Franse leger. Hij was vaak voor lange tijd op buitenlandse missie. Dit viel me zwaar. Ik was zo blij dat hij voor mij koos en bij het leger afzwaaide. Een jaar later zijn we getrouwd. We kochten een huis in Voormezele. Voor enkele jaren borgden we onze kinderwens op na twee miskramen… Maar ons geluk kon niet op bij de geboorte van onze zoon, Frederick!
Intussen ben ik 82 jaar en woon sinds een jaar in het woonzorgcentrum in Elverdinge. Mijn gezondheid heeft me vaak parten gespeeld. Ik werd meerdere malen geopereerd aan mijn rug en viel geregeld. Mijn man is vroeg gestorven maar ik bleef 18 jaar alleen verder wonen tot het me niet meer lukte.
Op een vooravond werd ik onwel en verwittigde mijn huisarts. Hij zag dat het menens was en belde de hulpdiensten op. Ik herinner me nog de rit in de ambulance… maar verder weet ik niks meer. Ik kreeg een hartstilstand. Gelukkig was ik in goede handen en werd ik opgenomen op intensieve zorgen van het ziekenhuis. Er volgde een maand revalidatie. Na mijn ziekenhuisontslag kwam ik in kortverblijf in Home Vrijzicht voor verdere revalidatie. Toen ik aangesterkt was, vertrok ik terug naar huis maar dit bleek niet de juiste keuze te zijn. Enkele maanden later kwam ik er definitief wonen.
Soms heb ik van die dagen ‘was ik maar thuis’ maar dan wint mijn verstand het van mijn hart. Ik voel me hier goed en weet steeds wat gedaan. In de voormiddag vind ik mijn plezier in diamant art. Kijk zie je die kaders? Die heb ik één voor één zelf gemaakt. In de namiddag vind je mij in de cafetaria, bij mijn vaste compagnie om wat bij te kletsen. Geregeld krijg ik bezoek of een telefoontje van de familie. Deze momenten zijn om te koesteren!
Elke maand komen de schoolkinderen uit de buurt langs voor een groepsactiviteit of een kamerbezoek. Dat zijn supermomenten, die dynamiek en interacties zijn ongelooflijk! We voelen ons even opnieuw jong. Ja, de kinderen kleuren onze dag, ze laten ons voelen dat we er nog bijhoren en brengen ons aan het lachen. Wist je dat ik er mijn naamgenoot, Marcel leerde kennen? Bij zijn eerste bezoek stelde de jongen zich voor. Ben jij ook een ‘Puydtje’ net als ik (lacht)? En de klik was gebeurd! Telkens hij in huis is, zoekt hij me op. De juf vraagt hem weleens plagend: ‘Ga eens bij een andere bewoner staan.’ Maar nee, dan komt hij wat later opnieuw bij me staan.”
Christianne Depuydt, bewoner
